Τα ίδια κάνουν και οι Ιρλανδο-αμερικανοί (ή καλύτερα, όσοι αυτοχαρακτηρίζονται Ιρλανδοί) με αποτέλεσμα η ημέρα του Αγ.Πατρίκιου να περάσει από τις Η.Π.Α. πίσω(!) στην Ιρλανδία και να αρχίσουν να μασκαρεύονται και οι κάτοικοι του νησιού τα τελευταία 10 χρόνια. Μέχρι πρόσφατα ούτε παρελάσεις δεν έκαναν στην Ιρλανδία καθότι είναι θρησκευτική γιορτή.Τι θέλω να πω. Ήδη έχουμε πρόβλημα και ασυμφωνίες για το πώς να τιμήσουμε τις εθνικές επετείους. Αν μας έρθουν και μόδες/καρναβάλι, τη κάτσαμε τη βαρκούλα.. Όχι οτι το βλέπω να γίνεται αλλά τώρα πια δεν με εκπλήσσει τίποτα. Ποτέ δεν ξέρεις.Και κάτι άλλο. Θυμάμαι σε μια συνέντευξη (στην Ερτ) ελληνοαμερικανού επιχειρηματία μεγάλης ηλικίας να λέει, πως στην τρίτη γενιά παύει να υπάρχει ελληνική εθνική συνείδηση. (το ίδιο φυσικά ισχύει για κάθε εθνικότητα που ζει στην Αμερική) Δεν γνωρίζεις την πατρίδα, υπάρχουν οι μνήμες των προηγούμενων γενεών. Εδώ έφτιαξες τη ζωή σου. Στην τρίτη γενιά, είσαι απλά Αμερικανός.Δεν θέλω να θίξω κανέναν ομογενή αλλά η μαύρη αλήθεια είναι οτι οι νέες γενιές έχουν περισσότερη ταύτιση με την Αμερική από ότι με την Ελλάδα.Είναι εκπληκτικό να βλέπεις ομογενείς να μιλούν έστω και λίγα Ελληνικά ή να είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους ειδικά όταν έχουν τόσα λίγα μέσα. Αλλά στο θέμα της οργάνωσης και στις δυο χώρες ωστε να κρατήσουν την ελληνικότητα ζωντανή, υπάρχουν τραγικά λάθη και ελλείψεις και αυτό θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί κάποτε.Προσωπικά με ενοχλεί που η εκκλησία είναι το ΜΟΝΟ κοινό σημείο αναφοράς όλων των ελληνοαμερικανών. Η πίστη και η εκπαίδευση είναι κάτι διαφορετικό -τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξει η τακτική; Ίσως η Ελλάδα δεν είναι μόνο η μία πλευρά της Μυκόνου και των ούζων;