Ιόλη, κατ' αρχάς οι κρίσεις πανικού και διάφορες άλλες ψυχιατρικές παθήσεις είναι πολύ πιο κοινές απ' ό,τι νομίζεις.Στον δικό σου μικρόκοσμο, όπως τα περιγράφεις, δεν βρίσκεις κατανόηση και αισθάνεσαι αρκετά μόνη. Αυτό σίγουρα δεν βοηθάει την κατάσταση και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι αυτό που έχεις είναι "κακό" και ταμπού.Οι κρίσεις πανικού, είναι ουσιαστικά η αντίδραση του σώματος σε μια ψυχολογική αιτία. Αφού δεν ξεσπάς εσύ, ξεσπά το σώμα και σου θυμίζει ότι κάτι δεν πάει καλά. Το wake up call στο δίνει το ίδιο σου το σώμα. Μπορούμε να μιλάμε για αλληλεπίδραση μεταξύ ορμονικών και χημικών διαταραχών του εγκεφάλου σε συνδυασμό με περιβαλλοντικούς και εσωτερικούς - ψυχολογικούς παράγοντες, αλλά είναι παγίδα, καθώς θα ψάχνεις να βρεις αν το αυγό έκανε την κότα ή το αντίστροφο. Δεν είναι άμεσης προτεραιότητας αυτό.Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να παίρνεις φάρμακα για τις κρίσεις πανικού και ο περίγυρος σου να είναι εντάξει με αυτό, ενώ το θέμα του να επισκεφτείς ψυχοθεραπευτή είναι κόκκινη γραμμή για εσένα.Συνήθως, επί συμπτωμάτων κρίσεων πανικού, συνταγογραφούν αγχολυτικά τύπου Xanax, αλλά για την αντιμετώπιση της ίδιας της πάθησης, δίνουν αντικαταθλιπτικά, όπως κάποιο SSRI. Τα πρώτα, προκαλούν εύκολα εθισμό και απαιτείται αύξηση των δόσεων σχετικά γρήγορα. Τα δεύτερα, δεν προκαλούν εθισμό και είναι πιο κατάλληλα για μακροχρόνια χρήση. Κανένα από τα δύο δεν κόβεται μαχαίρι και δεν γίνεται χρήση κατά το δοκούν. ΠΑΝΤΑ υπό συχνή παρακολούθηση ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ.Στο θέμα της ψυχοθεραπείας, προτείνω να το ψάξεις καλά το θέμα και να πας σε κάποιον ψυχοθεραπευτή/τρια, κατά προτίμηση της γνωσιακής - συμπεριφοριστικής προσέγγισης, καθώς φέρει πολύ καλά αποτελέσματα σε τέτοια ζητήματα. Όσον αφορά τον περίγυρο, ήδη περιγράφεις μια κατάσταση όπου είσαι ουσιαστικά μόνη σου σε αυτό. Ούτε ο σύζυγος, ούτε οι φίλοι δείχνουν την δέουσα κατανόηση και υποστήριξη. Επομένως, μόνη σου πρέπει να πάρεις και κάποιες αποφάσεις για την ζωή σου. Κοίτα τι λες, ουσιαστικά: "Υποφέρω, είμαι κουρέλι, τραβάω τα πάνδεινα και τα περνάω μόνη μου, αλλά δεν θα ζητήσω βοήθεια, γιατί ο περίγυρός μου δεν θα καταλάβει." Γιατί, τώρα καταλαβαίνουν; Τι φοβάσαι ότι θα χάσεις αν πας σε ψυχοθεραπευτή; Την υποστήριξη των γύρω σου; ΔΕΝ την έχεις! Την κατανόηση; Ούτε καν! Θα έχεις παραπάνω προστριβές; Πιθανόν. Στην αρχή. Αν βάλεις τα όριά σου όμως, θέλουν δεν θέλουν, θα το πιάσουν το νόημα. Απλά δεν δίνεις πάτημα για αμφισβήτηση.Στο θέμα της αναζήτησης ψυχοθεραπευτή, μπες εδώ, στον Σύλλογο Ελλήνων Ψυχολόγων και ψάξε: http://www.seps.gr/index.php?option=com_wrapper&view=wrapper&Itemid=148Είναι ο επίσημος σύλλογος για την Ελλάδα. Έτσι, μειώνεις τις πιθανότητες να πέσεις κανέναν αγύρτη που το παίζει ψυχοθεραπευτής και αρχίζει να σου μιλάει για ενέργειες και πνεύματα. Τέλος, σε καμία περίπτωση μην σταματήσεις μόνη σου την όποια αγωγή παίρνεις, αλλά πάντα υπό την εποπτεία του ψυχιάτρου που σε παρακολουθεί. Δεν είναι αστεία πράγματα τα φάρμακα. Και για όνομα, μακριά από αγυρτείες τύπου ομοιοπαθητική. Καλό το Placebo, αλλά δεν πιάνει πάντα, και δεν σου λύνει το πρόβλημα.
