Είναι κάτι φορές που απελπίζεσαι με την ανθρώπινη κατάσταση. Ο διάλογος και ο αγώνας για ενημέρωση είναι το μόνο δημοκρατικό, αποδεκτό όπλο. Απλώς όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με βαθιά ριζωμένες προκαλήψεις είναι τόσο, τόσο μα τόοοοοοοοοσο αργό... Είναι σαν να βλέπεις να γδέρνουν αργά και τελετουργικά ζωντανούς ανθρώπους μπροστά σου και το μόνο σου όπλο για να τους εμποδίσεις είναι να τους λες ήρεμα: "Ακούστε με παρακαλώ, δεν είναι σωστό, αυτός ο άνθρωπος έχει δικαιώματα". Φαίνεται τρελό, αλλά τελικά είναι το μόνο που νομιμοποιείσαι αν κάνεις (αφού μιλάμε για ξένες χώρες στις οποίες δε μπορείς φυσικά να παρέμβεις). Και δεν ξέρεις πόσοι ακ΄λομη θα γδαρθούν ζωντανοί μέχρι κάποτε να τους πείσεις. Αδιέξοδο. Απελπιστικό.