Πόσο ωραίο και «δίκαιο» άρθρο. Σκεφτούμε όμως πως ίσως από εδώ και στο εξής θα πρέπει να υπάρξει, αν αυτό είναι εφικτό, ένας διαχωρισμός των σκηνοθετικών βραβείων Όσκαρ. Στους σκηνοθέτες που κάνουν ρεαλιστικό κινηματογράφο (ρεαλιστικά στοιχεία, χαρακτήρες, συνθήκες) και σε εκείνους που κάνουν ταινίες εντελώς φαντασίας. Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω κατανοητός, αλλά είναι κάπως άδικο, ας πούμε, να μη παίρνει το βραβείο σκηνοθεσίας ο Ταραντίνο ή ο Stephen Frears ή ο Paul Thomas Anderson γιατί το ένα και μοναδικό βραβείο σκηνοθεσίας ανά διαγωνισμό το πέρνει το «Gotzila» ή το «The Lord of the Rings» ή δεν ξέρω κι εγώ, ας πούμε το «Transformers», το «Ironman» και πάει λέγοντας. Ομολογουμένως ωραίες ταινίες στο είδος τους, όμως με τον πολύ διαφορετικό-ανόμοιο τρόπο σκηνοθεσίας, μέσα εκτέλεσης και έκφρασης. Από τη μία ταινίες γυρισμένες «παραδοσιακά», «ακαδημαϊκά», αν μου επιτρέπονται οι όροι, (οπωσδήποτε με κάποιες «πινελιές» της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας, δεν μπορεί να λείπει αυτό) και από την άλλη, ταινίες κυριολεκτικά βουτηγμένες στο «απέραντο γαλάζιο» (βλέπε blue box) ή τον «ήλιο τον πράσινο» (βλέπε green box) και στα ψηφιακά ειδικά εφέ. Για να μην αδικώ την σκηνοθεσία ταινιών φαντασίας, ο συλλογισμός μου ισχύει και για αυτές. Όταν φερειπείν, το ένα και μοναδικό βραβείο πάει σε μία «ρεαλιστική» ταινία, ισχύοντας τα χαρακτηριστικά και οι διαφορές που προανέφερα, παραγκωνίζοντας μία καταπληκτική ταινία φαντασίας.Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως τα τελευταία χρόνια με την έκρηξη και την αλματώδη εξέλιξη της ψηφιακής τεχνολογίας, έχουμε χάσει το μέτρο...