#4brokengirl, με άγγιξε πολύ το μήνυμά σου γιατί είμαστε συνομίληκοι και ταυτίζομαι με την κατάστασή σου. Διαβάζοντας τις απαντήσεις των υπόλοιπων αναγνωστών και κρίνοντας από μένα, λογικά θα σου φάνηκαν αρκετά τραβηγμένες. Προσωπικά δε μου φαίνεται ρεαλιστικό το να φύγω άμεσα από το σπίτι μου ή ακόμη - αν θες - και το να απευθυνθώ σε ειδικούς, παρ' όλο που συμφωνώ ότι σίγουρα θα με βοηθούσε. Έχοντας λοιπόν και γω ο ίδιος σκεφτεί τη φράση που χρησιμοποίησες - ότι "νιώθω σαν να μη ζω" - τον τελευταίο καιρό άρχισα να κάνω κάποιες σκέψεις που με βοήθησαν και έτσι αποφάσισα να στις παραθέσω μπας και βοηθήσουν και σένα. Όσο σημαντική κι αν είναι για σένα η διατήρηση μίας ειλικρινούς και ήρεμης σχέσης με τους γονείς σου, το ιστορικό σας έχει αποδείξει ότι πρακτικά κάτι τέτοιο αποτελεί άπιαστο όνειρο, εκτός κι αν όντως κάνεις τον συμβιβασμό να σταματήσεις να ζεις έτσι ώστε να μην υπάρχει διαφωνία μεταξύ σας. Η λύση όμως δεν είναι αυτή! Ξέχνα το τελείως αυτό!!! Το πρώτο που θα σε συμβούλευα να κάνεις είναι να αποκτήσεις λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση όσον αφορά τα θέλω σου. Όσο πιο σίγουρη είσαι ότι θέλεις να κάνεις κάτι, τόσο πιο εύκολα ξεπερνάς τα εμπόδια που σε χωρίζουν από αυτό. Μην αποζητάς την έγκριση των γονιών σου για το καθετί που εσένα σε ευχαριστεί. Δεν ξέρω για παράδειγμα γονείς που να χαίρονται όταν το παιδί τους τους λέει ότι θα ξενυχτήσει εκτός με φίλους σε κάποιο κλαμπ. Όλοι όμως το κάνουν κάποια στιγμή. Ίσως ένας τρόπος να κάνεις την αρχή θα ήταν να μπεις στη θέση της μητέρας σου και να δεις από ποια σκοπιά το βλέπει το πράγμα. Όσο παράλογο κι αν μου ακούγεται το ότι σε βρίζει στα καλά καθούμενα, δε θα καθόταν να ασχοληθεί με το πού θα κοιμηθείς αν δε νοιαζόταν για σένα. Μας χωρίζουν πολλά χρόνια από τους γονείς μας και είναι επόμενο να είναι λίγο πιο συντηρητικοί ή υπερπροστατευτικοί. Σπάνια συμβαδίζουν οι ευτυχίες μας με τις δικές τους, όμως πρέπει να αναρωτηθείς ποιες είναι οι αναμνήσεις που θέλεις να έχεις στο μέλλον από τη νεότητά σου.Έπειτα, μεγάλο κομμάτι της σχέσης σου με τους γονείς σου βασίζεται και στον τρόπο που τους πλασάρεις τη ζωή σου. Εάν οι γονείς σου δε σε εμπιστεύονται και φοβούνται για παράδειγμα ότι θα βγεις έξω και θα χαθείς (ακραίο, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω), όχι, δε θα σε αφήσουν να πας να κοιμηθείς στη φίλη σου. Εάν με τον καιρό και με μικρά βηματάκια τους αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας (το οποίο είναι όντως σπαστικό, αλλά αναπόφευκτο), κάνοντας αυτά που κάνει κάθε άτομο της ηλικίας σου, θα έρθει η στιγμή που δε θα μπορούν να κάνουν κάτι άλλο από το να αποδεχτούν τις επιλογές σου. Αν είχες μεγαλύτερα αδέρφια θα το έβλεπες ξεκάθαρα. Τώρα αν δε σου βγαίνει τόσο αυθόρμητα όλο αυτό, μία συζήτηση σε χαμηλούς τόνους δε βλάπτει. Στην τελική, αμφιβάλλω ότι η μητέρα σου θέλει να σε βλέπει δυστυχισμένη, όσο παράξενος κι αν είναι ο τρόπος της.Όλα αυτά φυσικά θα ήταν περιττά εάν έμενες μόνη σου, όμως απ' ό,τι καταλαβαίνω αυτό δεν είναι εφικτό αυτή τη στιγμή και αναγκαστικά πρέπει να συμβιβαστείς με "τους κανόνες του σπιτιού", γι' αυτό και σου τα λέω.Εν ολίγοις αυτό που θέλω να σου φωνάξω είναι κουράγιο και ότι δεν είσαι μόνη! Όλοι αρχίζουν να ζουν κάποια στιγμή. Το ζήτημα είναι πόσα χρόνια είσαι διατεθειμένη να θυσιάσεις ακόμα. It's on you!Δεν ξέρω κι αν έχεις κάποιο email, απάντα μου εδώ αν έχεις κάποια ερώτηση.
