αν πρέπει να την ορίσεις την έκτρωση, ναι, είναι ένας απαραίτητος φόνος. Όλα τα άλλα, τα "επιχειρήματα", είναι η διεκτραγώδηση του προσωπικού σου λογικού αδιεξόδου μπροστά σε κάτι που είναι πνιγμένο στα συναισθήματα και δεν θα αναδυθεί ποτέ στο "ύψος" της τραχειάς σου λογικής. Κάνε μου τη χάρη. Είναι φόνος όσο και απαραίτητος. Είναι η ζωή η ίδια, που να πάρει. Το τι τον κάνει απαραίτητο, δεν το εξετάζω. Λογική δε χωράει. Και -που να πάρει ο διάλος- δεν διαβάζεις Γκαίτε επειδή η κωλάρα του πάχαινε στην αυλή της Βαϊμάρης; Είσαι τόσο γελοίος ώστε να πιστεύεις ότι η "τέχνη περνάει μηνύματα";! Εσύ είσαι το μήνυμα, χριστιανέ. Δεν θα το λέγανε τέχνη αλλιώς, είναι μ ε γ α λ ύ τ ε ρ ο από σένα και καθέναν. Εσύ είσαι το φαινόμενο, όχι αυτό. Λοιπόν; Επειδή νόμισες ότι "θα σου περάσει μήνυμα" -πες του να στο κάνει SMS καλύτερα- δεν σου αρέσει; χάρηκα. Αλλά διαβάζεις Γκαίτε και πόσους άλλους εμφύσησαν την τέχνη τους με το είναι τους; Δηλαδή αν είναι χριστιανικό, εσένα σε ενοχλεί, καημένε; Μάθε τι σημαίνει τέχνη, γιατί σε έχει αντιληφθεί η ίδια νωρίτερα από ό,τι θα μπορούσες εσύ εκείνη. Βρες το διαύλο να τη δεις, χωρίς να την τρέμεις (τις νύχτες σου μιλάει;!), και το γλυπτό είναι όμορφο. Μια μάνα καταρρέει και ένα παιδάκι "υπαρκτό" ή "μη" (όρισέ τα αυτά, πρώτα) πάει να την αγγίξει. Αυτό είδα. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να τα σκεφτώ. Τι κάθονται οι άνθρωποι στις γκαλερί και κοιτάνε σαν ηλίθιοι με τις ώρες; Αν ήταν τόσο εύκολο, θα το "έκρινε" το έργο καθένας. Το έργο είναι πάντα μεγαλύτερο από σένα. Εσύ πρέπει να κλειστείς στα τείχη σου να βρεις τι θα κάνεις. Ο κατακτητής δεν έχει ανάγκη να κάνει κανέναν διάλογο με σένα ούτε να σου στέλνει μηνύματα. Είναι εκεί. Ε, κοίτα ντε. Και κοίτα πόσα διάβασες και είδες ως σήμερα και -αν ήξερες- πόσα "σου περνάνε", θα είχες αφήσει προ πολλού τις ιδεοληψίες για έργα που μιλάνε. Αυτό είναι το νόημα, ρε! Να νομίζεις ότι "σου μίλησε".