ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

Είμαι κάθετα αντίθετος σε κάθε μορφή κακοποίησης ανθρώπου και εμβίου όντος γενικότερα, και πολλώ δε μάλλον των γυναικών. Δε θα διαφωνήσω ότι υφίσταται μία αντίληψη ενοχοποίησης του θύματος, και ο φόβος και μόνο μίας τέτοιας ενοχοποίησης συνιστά και έναν ανασταλτικό παράγοντα απεμπλοκής από αρρωστημένες καταστάσεις. Από την άλλη πλευρά, ζώντας διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου, έχω μάθει πως καμία φορά ο φόβος είναι πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την πράξη: μήπως ο φόβος έχει μεν μία βάση, πλην όμως είναι υπερβολικός ώστε να καθιστά το θύμα αδρανές; Μήπως από μερικά στραβά παραδείγματα εξάγουμε γενικούς κανόνες γιατί η ανθρώπινη φύση είθισται να εστιάζει στα αρνητικά και όχι στα θετικά παραδείγματα;
Σχολιάζει ο/η
Scroll to top icon