Επειδή είμαι το προϊόν δύο χωρών και ζω σε μια τρίτη, άσχετη χώρα, δεν θα μπορούσα ποτέ να θεωρήσω τον εαυτό μου σαν εθνικιστή. Η μόνη φορά που ένα είδος εθνικισμού προκύπτει σε μένα είναι όταν αισθάνομαι ότι η εθνική ταυτότητα της χώρας μου άδικα επέκρινε. Έτσι, ο εθνικισμός έιναι μια αμυντική στάση, συχνά ειρωνικά, σαν απάντηση στην εθνικιστική στάση των επικριτών της χώρας μου. Νομίζω ότι ο όρος εθνικισμός πολύ συχνά χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να συσπειρώσει τους ανθρώπους γύρω από μια ιδέα. Αν πιστεύεις ότι αυτή η ιδέα δεν σου παρέχει οποιοδήποτε είδος ορθολογικής σκέψης για να την αγκαλιάσεις, είναι εντάξει με μένα. Πιστεύω ότι διαχωρισμός του έθνους και της ιδεολογίας (είτε πρόκειται για εκκλησία, πίστη, θρησκεία, τον πολιτισμό) προβάλεται σαν μια αναγκαιότητα. Αν και κάποιος δεν πρέπει να αρνηθεί ότι πολιτιστικά στοιχεία είναι πάντα παρούσα σε νόμους των εθνών. Αλλά δεν είναι λάθος ότι οι άνθρωποι συσπειρώνονται κάτω από μια σημαία ή μια ιδεολογία. Για μένα δεν είναι ένα κακό πράγμα ως τέτοια (δημιουργία μιας κοινότητας και κάνουμε πράγματα μαζί). Πιστεύω ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε ή να αναγκάζουμε τους ανθρώπους να ανήκουν σε μία ομάδα ή την άλλη. Πρέπει να αφήνουμε τους ανθρώπους ελεύθερους να αποφασίζουν το επίπεδο της συμμετοχής τους σε μια ομάδα.