Συμφωνώ και επαυξάνω. Η οικονομική κρίση ανέδειξε την κοινωνική ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας σε όλο της το μεγαλείο. Σαν ένα παιδί που αρνείται να παραδεχθεί λάθη, να αναλάβει ευθύνες και ζητά μόνο επιείκια. Και που σαν δικαιολογία χρησιμοποιεί τη φράση "Στην Ελλάδα δεν μπορεί να εφαρμοστεί εκείνο ή το άλλο" που θαυμάζουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης, γιατί οι Έλληνες δεν είναι Ευρωπαίοι. Ακόμα και οι Αγανακτισμένοι του Συντάγματος βρέθηκαν εκεί μετά από την παρακίνηση των Ισπανών και δεν κατάφεραν όλο αυτό το χρόνο που παρέμειναν στην πλατεία να συμφωνήσουν στο τι θέλουν για το μέλλον της χώρας τους και πως αυτό θα επιτευχθεί. Όλοι άρθρωσαν μόνο λόγο ως προς το τι δεν θέλουν. Ο περισσότερος κόσμος πίστευε ότι λίγα χρόνια λιτότητας θα έφθαναν για να γυρίσουμε στα προ του 2009 επίπεδα. Τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι αυτό δεν είναι ρεαλιστικό. Αλλά ακόμα αρνείται να κάνει στροφή και να διαλέξει άλλο δρόμο πορείας για έξοδο από την κρίση. Γιατί η ελληνική κοινωνία-κράτος ποτέ δεν μπόρεσε από μόνη της να διαχειριστεί κρίσεις και να βρει λύσεις. Το μόνο που μπορεί είναι να καταναλώνει τηλεοπτικές αναλύσεις της κατάστασης, πολιτικούς λεκτικούς διαξιφισμούς και να αναβάλλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της από την μία μέρα στην άλλη.