#5 Επειδη η ιστορια σου (εκτός από το τραγικό τέλος φυσικά), μου θυμισε ακριβως τη δικη μου πριν καποια χρονια, θα ήθελα να σου πω μια άλλη εκδοχή του τέλους που ίσως να σε κάνει να σκεφτείς τα πράγματα από άλλη οπτική (κάτι σαν το Αν του Παπακαλιάτη δες το).Και σίγουρα δεν αναφέρομαι στο συναίσθημα της απώλειας ενός αγαπημένου σου ανθρώπου αλλά στο κομμάτι της ερωτικής σχέσης. Γνωριστήκαμε στα πρώτα εξάμηνα των σπουδών μας, ζήσαμε όλες τις ανέμελες στιγμές φοιτητικές στιγμές μαζί, ξενύχτια, ποτά, ατέλειωτες ώρες μπιρίμπας,σεξ, γέλια με παρέες, εξεταστικές, εκδρομές...Χωρίσαμε για λίγο, τα ξαναβρήκαμε, τα χρόνια πέρασαν, πήραμε πτυχίο, αυτός έφυγε για την πόλη του λόγω δουλειάς, εγώ έπιασα δουλειά στη πόλη που είμασταν. Στην αρχή πηγαινοερχόμασταν κάθε μήνα, μετά κάθε δύο, μετά κάθε τρεις, στα τηλέφωνα τα ίδια και τα ίδια, ο καθένας τη ζωή του, νέοι φίλοι, νέες δουλειές...Και βρεθήκαμε να συντηρούμε μια σχέση λόγω συνήθειας και ωραίων αναμνήσεων.Ξαφνικά είμασταν δυο διαφορετικοί άνθρωποι με μόνο κοινό το παρελθόν μας. Δε ξέρω αν βοηθάω καθόλου αλλά είσαι σίγουρη ότι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα θα ήσουν τώρα ακόμα μαζί του?
