Νομίζω ότι η αλήθεια των φωτογραφιών είναι αδιαμφισβήτητη και γι΄αυτόν τον λόγο γράφω το σχόλιο με ταπεινότητα απέναντι στην προσπάθεια και στους στόχους του φωτογράφου και αναγνωρίζοντας πως η φωτογραφία (ως πράξη) αναδεικνύει πραγματικότητες για τις οποίες δεν έχουμε ιδέα (πχ. πολεμικό φωτορεπορταζ) και ενίοτε ευαισθητοποιεί και κινητοποιεί. ΟΜΩΣ, στην περίπτωση που το αντικείμενο (δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη) της φωτογράφισης είναι χρήστης, νιώθω ότι γίνεται ένα μεγάλο λάθος γιατί δεν υπάρχει συγκατάθεση. Δεν υφίσταται καν συγκατάθεση, απ΄τη στιγμή που ο εξαρτημένος δεν βιώνει την πραγματικότητα όπως ο μη εξαρτημένος. Η έκθεσή του αποτελεί παραβίαση της ιδιωτικότητας του, σχεδόν ύβρις αφού βρίσκεται σε μια φάση της ζωής του που είναι απολύτως ευάλωτος και ισοπεδωμένος, ανίκανος να ενδιαφερθεί για οτιδήποτε εκτός από την επόμενη δόση.Έτσι, στα μάτια μου, κάθε φωτογραφία όπου φαίνεται το πρόσωπο του εξαρτημένου ισοδυναμεί με άγριο ξυλίκι, κακοποίηση, κι όχι μόνο προς τον εξαρτημένο, αλλά και σε οποιονδήποτε συνδέεται μ΄αυτόν (και βρίσκεται στην άλλη πλευρά). Για να κλείνω, προσωπικά, αντιτίθεμαι στη φωτογράφιση του προσώπου του εξαρτημένου, όποια ιστορία κι αν λέει. Ακόμα και καλλιτεχνικά να το δει κανείς το θέμα, ο εξαρτημένος δεν έχει πρόσωπο αφού βιώνει πλήρη κατάργηση του εγώ. Ο φωτογράφος μπορεί να αποδώσει την κατάσταση του εστιάζοντας οπουδήποτε αλλού εκτός από το πρόσωπο, την εύκολη λύση, δηλαδή. Ήθελα να δώσω μια διάσταση που πιστεύω ότι την έχουν σκεφτεί κι άλλοι.