Ο πατέρας μου κάπνιζε. Το έκοψε. Η μητέρα μου κάπνιζε και μισοκαπνίζει ακόμη στα 72 της. Εγώ κάπνιζα και μάλιστα αρκετά και το έκοψα λόγω εγκυμοσύνης. Δεν το ξανάρχισα επειδή μέσα από την εμπειρία της μητέρας μου "είδα". Είδα μία γυναίκα να μη φοβάται να φύγει νωρίτερα λόγω του τσιγάρου. Είδα μία γυναίκα να καπνίζει και 2 πακέτα την ημέρα από το άγχος και να το θεωρεί νορμάλ. Είδα όμως μετά μία γυναίκα να παθαίνει ΧΑΠ και να κυκλοφορεί με μία ογκώδη αναπνευστική συσκευή για μήνες οπότε πλέον η ίδια γυναίκα απλά κατάλαβε ότι δεν είναι ο θάνατος το πρόβλημα (μόνο) αλλά η κακή ζωή. Η ζωή αγκαλιά με μία βαλίτσα οξυγόνου. Εγώ πλέον μετά από 2 χρόνια περπατάω πιο άνετα, μυρίζω πιο πολύ και γεύομαι καλύτερα. Ούτε δακρύβρεχτα ούτε εκφοβιστικά. Μόνο η δική μου αλήθεια.