# 4 Μέχρι ενός σημείου είναι αναμενόμενο να βγαίνουν στην επιφάνεια παιδικά τραύματα σε περιόδους στρες, διότι τα τραύματα αυτά είναι οι πρώτες εμπειρίες που σε έκαναν να αναπτύξεις τις ψυχολογικές άμυνες που έχεις τώρα. Οπότε αυτό που περιγράφεις είναι ένας τρόπος να "θυμίζεις" συναισθηματικά στον εαυτό σου σε ποιά εμπειρία αναλογεί η κατάσταση που βιώνεις ώστε να την αντιμετωπίσεις αντίστοιχα.τυχαίο παράδειγμα: Η μητέρα σου σε άφηνε μόνο σου να κλαις επι ώρες στην κούνια. Για να το αντιμετωπίσεις έλεγες στον εαυτό σου ότι πέθανε/έπαψε να υπάρχει σε αυτό τον κόσμο, και από εδώ και πέρα είσαι μόνος σου. Αυτό σου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που πιστεύεις ότι ένα αισθηματικό σου ενδιαφέρον αδιαφορεί/σε φτύνει. Έτσι, ενεργοποιείται η άμυνα του να τον/την ξεγράφεις. Βέβαια, ο παραπάνω μηχανισμός είναι "φυσικός" στο βαθμό που δεν σε καθηλώνει και δεν σε ισοπεδώνει συναισθηματικά. Ένας ψυχολόγος θα στον εξηγήσει και θα αξιολογήσει τι συμβαίνει πολύ καλύτερα από εμένα, που έχω περιορισμένες γνώσεις και χώρο. Οι πονοκέφαλοι και οι ζαλάδες τώρα. Υπάρχει περίπτωση να οφείλονται σε ένα σωρό πράγματα προφανώς, αλλά ένας πολύ πιθανός "ένοχος" είναι οι ημικρανίες. Πριν αποδώσεις τα συμπτώματά σου σε ψυχοσωματικό πρόβλημα, για ψάξε και απόκλεισε αυτό το ενδεχόμενο (η διάγνωση για ημικρανία είναι πολλές φορές περίεργη, γιατί δεν είναι πλήρως κατανοητοί η μηχανισμοί που την προκαλούν. Ακόμα και αν κάποιος γιατρός σου είπε "δεν είναι τίποτα", πάρε και μια δεύτερη γνώμη...)Όσο για την ευτυχία, η Λένα με κάλυψε.#8 Όταν περνάς μια μεγάλη αλλαγή ή μεταστροφή στην ζωή σου, είτε αυτή είναι προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο (ειδικότερα το δεύτερο) οι σχέσεις (φιλικές, οικογενειακές, ερωτικές...) δοκιμάζονται. Μίλα με μια γυναίκα που έκανε παιδί, με έναν φοιτητή που πέρασε σε άλλη πόλη, με ένα ζευγάρι που έληξε το γάμο του, και θα σου εξηγήσουν με μεγάλη γλαφυρότητα το τι εννοώ. Εσύ από ότι φαίνεται μπήκες σε μια διαδικασία θεραπείας η οποία είχε επάνω σου έντονα αποτελέσματα. Συνεπώς πολλοί άνθρωποι από το περιβάλλον σου σε είδαν με άλλα μάτια. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να έφυγαν από δίπλα σου γιατί κατάλαβαν πως δεν υπάρχει λόγος να σε "νταντεύουν" άλλο, κάποιοι μπορεί να ήταν από πριν "τοξικοί" και αρνητικοί για εσένα, και τώρα που βλέπουν ότι τα παλιά τους κόλπα δεν "πιάνουν" επάνω σου, σε άφησαν προς αναζήτηση άλλων "θυμάτων". Καλά ξεκουμπίδια να τους πεις. Κάποιους μπορεί να τους αποξένωσες εσύ άθελά σου, η θεραπεία πολλές φορές είναι μια μοναχική διαδικασία. Με άλλους τέλος μπορεί απλώς να κατάλαβες πως δεν έχουν σχέση με τις τωρινές σου σκέψεις και επιθυμίες, και να είστε κόσμους μακριά. Συμβαίνει και μόνο του καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν. Μου άρεσε η συμβουλή που σου έδωσε η Λένα, αλλά προσωπικά θα σου πρότεινα να εκμεταλλευτείς αυτή την περίοδο μοναξιάς για να αναπτύξεις, να δημιουργήσεις και να βρεις τον εαυτό σου.Αααχ! Πολύ γιατρός ένιωσα σήμερα, πάω να φορέσω την άσπρη μου ρόμπα....
