@ Alee Αγαπητέ/-ή, καταλαβαίνω απολύτως το σκεπτικό σας αλλά, δυστυχώς, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην προσπάθεια σωφρονισμού των εν ψυχρό δολοφόνων. Υπάρχουν εγκλήματα (μικροκλοπές, διακίνηση ναρκωτικών, χειροδικία κλπ) που μπορεί αν τις κάνει κανείς επειδή των έσπρωξαν η απελπισία, η ακραία ανάγκη, ένα βαρύ μεθύσι, κάτι. Το να λιώνεις εν ψυχρό το κρανίο ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου, όπως επίσης το να κακοποιείς παιδιά και άλλα παρόμοια εγκλήματα προϋποθέτουν ένα "κλικ" στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που δεν έχω πειστεί ότι είναι αναστρέψιμο. Αν πρόκειται για αποδεδειγμένη ψυχασθένεια, εντάξει, ας μπει σε φρενοκομείο, ας του παρασχεθεί η κατάλληλη ιατρική βοήθεια, ανθρώπινες συνθήκες κράτησης κλπ. Αλλά όχι να ξανααμολυθεί στους δρόμους κάποια στιγμή. Θυμάμαι ότιαν έγινε το μακελειό με τον Μπρέιβικ, είχαν προβληματιστεί οι Νορβηγοί, επειδή ο και καλά σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει οδηγήσει τη νομοθεσία τους να μν προβλέπει καν ποινή άνω των 20 ετών. Αλλός ποιος λογικός άνθρωπος θέλει να ξαναβγεί στους δρόμους ο Μπρέιβικ, ακόμη και στα 90 του; Προσωπικά, άνθρωποι σαν αυτούς τους τρεις δεν θέλω να κυκλοφορούν στο δρόμο. Άνθρωποι όπως ο Γιώργος Ρουπακιάς (είχαμε νέα σοδειά στο τριήμερο μέχρι να ξαναγράψω) δεν θέλω να κυκλοφορούν στο δρόμο.Όσον αφορά στη θανατική ποινή, ομολογώ πως "άνθρωποι" όπως οι πέντε που προανέφερα δε μου γεννούν κανένα σεβασμό για τη ζωή τους, αφού πρώτοι εκείνοι δεν έδειξαν σεβασμό στη ζωή. Εντούτοις είμαι αντίθετη, όχι τόσο επειδή δε θέλω να εξομοιωθώ μαζί τους, αλλά κυρίως γιατί είναι μη αναστρέψιμη, και έχει επανειλλημένως συμβεί το τραγικό να αποδεικνύεται η αθωώτητα εκτελεσμένων καταδίκων (στις ΗΠΑ πχ). (Τώρα βέβαια όταν το έγκλημα έχει συμβεί μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, όπως το Ρουπακιά και ακόμη περισσότερο του Μπρέιβικ, μπαίνει κανείς σε πειρασμό...)