Μα δεν λέω πως οφείλει να σε προβληματίσει και να κάνεις κουλτουριάρικη(?!?!?) ανάλυση. Λέω όμως (θα μου το επιτρέψεις αυτό) πως πρέπει να αναγνωρίζεις ότι μέτρα τύπου "ισόβια", είναι επιφανειακά και δεν αντιμετοπίζουν το πρόβλημα. Από κει και πέρα είναι επιλογή σου να πεις ή ότι σε νοιάζει και τον αντιμετοπίζεις σαν άρρωστο ή ότι δεν σε νοιάζει και τον σαπίζεις στο ξύλο/φυλακή ή/και τον σκοτώνεις. Όσο και αν δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις και την ίδια μου την μάνα να έσφαζε κάποιος το ίδιο θα σου έλεγα. Μπορεί να μου ήταν δύσκολο να αποφασίσω πως με νοιάζει ο άρρωστος, αλλά σαν αρχή δεν αλλάζει. Το να φέρεις ένα γεγονός σε προσωπικό επίπεδο για να πείσεις ότι "δεν θα το έβλεπες έτσι αν σε αφορούσε άμεσα" είναι πολύ λάθος και δεν δυναμώνει την άποψη σου. Η νηφαλιότητα του ανθρώπου που τα βλέπει από έξω δίνει στην άποψη του μεγαλύτερη βαρύτητα. Υγ: Με το να τον αντιμετοπίσεις σαν άρρωστο δεν... "του δίνεις συγχωροχάρτι". Απλά αντιμετοπίζεις τα πράγματα σε πιο πραγματική διάσταση. Έτσι και αλλιώς η πράξη του έχει σχέση με σένα επειδή ΕΤΥΧΕ να είσαι εσύ το θύμα. Δεν είναι προσωπικό. Για να σιγουρευτώ όμως ότι κατανοώ πως έφτασε στο σημείο αυτός ο άνθρωπος -για να προλάβω κάτι παρόμοιο-, πρέπει να ασχοληθώ με αυτόν. Αν τον στείλω στην φυλακή "να μην βλέπω τον πούστη", δικιά μου ανάγκη (αυτήν της κάποιας αίσθησης δικαίου και της μη αντοχής να αντιμετοπίζω τέτοιες καταστάσεις) εξυπηρετώ, δεν βοηθάω σε κάτι.