#5Βασικά εσύ φοβάσαι το παιδί και θες να πάρει πάνω του ο άντρας σου την απομάκρυνση, για να μη γίνεις εσύ το μαύρο φίδι. Υποθέτω πως οι σχέσεις σας είναι παραπάνω από τυπικές, από το γεγονός ότι το παιδί περνάει αρκετό χρόνο μαζί σας. Αυτό συμβαίνει επειδή και οι γονείς το επιτρέπουν, όχι μόνο ότι το παιδί το θέλει. Άρα μια στοιχειώδης εμπιστοσύνη υπάρχει. Άρα δε σας θεωρούν και τους πιο κακούς ανθρώπους.Σου είναι αδύνατον να πεις, επιστρατεύοντας όλη την αγάπη που έχεις για το παιδί, ρε παιδιά, το λατρεύω το μικρό, αλλά δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω όταν δυσκολεύουν τα πράγματα.Υποχρεωμένη δεν είσαι, έχεις κάθε δικαίωμα να αποφεύγεις τη συναναστροφή. Ο άντρας σου πάλι δεν είναι υποχρεωτικό να μη μιλάει με τον αδερφό του επειδή εσύ δεν προσπαθείς να διαχειριστείς μια ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση, βλέποντας ως μόνη λύση τον καβγά και προδικάζοντας ότι θα τον επιδιώξει ο άλλος.Για τον οποίον άλλο, έχεις ήδη βγάλει κάποια σοβαρά αυθαίρετα συμπεράσματα, που τον έχουν στοχοποιήσει. Αν πάλι τους ξέρεις αρκετά καλά, ώστε να είσαι βέβαιη για τα συμπεράσματα σου, σημαίνει ότι και οι δεσμοί σας είναι αρκετά στενοί και δυστυχώς δεν μπορείς να την κάνεις με ελαφρά. Αυτό το κάνουμε σε πιο χαλαρές σχέσεις.Υ.Γ. Έχω την εντύπωση ότι κι εμείς οι γύρω είμαστε πολύ απαιτητικοί από τους γονείς που έχουν παιδιά με ψυχικές ασθένειες. Αν είναι μια φορά δύσκολο ν'αποδεχθεί κάποιος ότι ο ίδιος έχει πρόβλημα, είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο να το κάνει για το παιδί του. Υποχρεωμένοι δεν είμαστε, αλλά αν θέλουμε να γυαλίσουμε το φωτοστέφανο μας, ας προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε, αρχικά δείχνοντας κατανόηση.
