@nassos 8.5.2016 | 23:42Φίλε nasso, ο επιχειρηματίας που χειροπιαστά, όπως περιγράφεις, εκφράζει ένα ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, αν ανήκει στο υγειές επιχειρηματικό κομμάτι, τότε αυτός ο επιχειρηματίας δεν θα κλείσει την επιχείρηση του.Όσοι όμως ανήκουν στην "επιχειρηματική" κατηγορία του... μεροκάματου και όχι του επιχειρηματικού κέρδους και του οράματος μικρής ή μεγαλύτερης προόδου και ανάπτυξης, δυστυχώς, νομοτελειακά δεν είναι βιώσιμοι και θα πρέπει αναγκάστηκα και μη να κλείσουν. Δεν νομίζω πως τίθεται θέμα τιμωρίας. Απλώς τα έσοδα, βάσει των εισοδηματικών γενικών-μέσων όρων που σε κάθε αγορά αυτοορίζονται, τα οποία έσοδα πρέπει να οπωσδήποτε να έχει μία μέση επιχείρηση, φερειπείν της κατηγορίας μίας μικρομεσαίας-ατομικής (η κατηγοριοποίηση που έγραψες), δεν καλύπτονται. Το ζήτημα, πρωτίστως, δεν είναι αν κάποιος επιχειρηματίας εμποδίζει ή δεν εμποδίζει όταν έχει αποφασίσει να βγάζει ένα μεροκάματο, αλλά το αν αυτή η απόφαση και σκεπτικό του τον καθιστά βιώσιμο. Αρχικά ως επιχειρηματία, εν συνεχεία ως καταναλωτή των προσωπικών του ανεξάρτητων αναγκών. Έχει αποδειχτεί πολλάκις πως στις περιπτώσεις του "επιχειρηματικού" μεροκάματου... η επιχειρηματική βιωσιμότητα είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη.Όσο αφορά την δημιουργία οικονομικών και όχι μόνο κανόνων, άρα και του όποιου αφορολόγητου ορίου προς όλους, κανόνων που πρωτίστως προϋποθέτουν ωριμότητα, συλλογική και ατομική, επειδή η απληστία (ή πιο ορθά η συνεχόμενη δημιουργία τεχνιτών καταναλωτικών αναγκών), είναι ένα πολύ ισχυρό ανθρώπινο γνώρισμα και μάλιστα το κύριο χαρακτηριστικό της σύγχρονης δυτικής οικονομικής-υπερκαταναλωτικής κουλτούρας και νοοτροπίας (ως επί το πλείστον ασύδοτης και παρορμητικής), τα όποια υποχρεωτικά όρια προστασίας δημιουργούνται (που δημιουργούνται), παρατηρείται πως σχεδόν πάντα παραβιάζονται. Ελαχίστως ή και σε ακραίο βαθμό. Στην πρώτη περίπτωση υπό συνθήκες που ανθρωπίνως είναι αδύνατο να εφαρμοστούν ολοκληρωτικά (η ενστικτώδης καταναλωτική παρόρμηση που ανέφερα πριν) και στη δεύτερη της συνειδητής (ακραίας) παραβατικότητας (του κερδούς με κάθε τρόπο και κόστος, ατομικό ή συλλογικό).Στις καλύτερες, ώριμες οικονομίες, τις πιο "δίκαιες", εκείνο που παρατηρείται είναι πως η παρόρμηση και η παραβατικότητα συναντάται σε πολύ μικρότερο βαθμό. Ποτέ όμως δεν εξαφανίζεται.