Άκου φίλε nasso. Αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας και κινείσαι συνεχώς, εισοδηματικά στην γραμμή του αφορολόγητου ορίου και του ορίου των ασφαλιστικών σου εισφορών, καλύτερα κλείσε τα βιβλία σου και γίνε υπάλληλος κάπου (ναι δύσκολο και αυτό θα μου πεις), αλλά μη το σκέπτεσαι καθόλου όταν τα επιχειρηματικά έσοδα κυμαίνονται κάτω από αυτά τα όρια.Όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας το ετήσιο εισόδημα σου ή πιο σωστά τα κέρδη σου, κανονικά, στην χειρότερη των περιπτώσεων πρέπει να είναι, τουλάχιστον, στο διπλάσιο από το συνολικό ποσό των πάγιων επιχειρηματικών δαπανών και εξόδων σου. Αυτός είναι ο βασικός-διαχρονικός κανόνας. Βέβαια σε ό,τι αφορά, σήμερα, τους τρόπους που φορολογείται ένας ελεύθερος επαγγελματίας μικρομεσαίας κλίμακας, εν μέσω, μάλιστα, οικονομικής κρίσης είναι κάτι το εξωφρενικό. Τρόποι φορολογίας που θα ήταν επίπονοι ακόμη και σε καλές οικονομικές περιόδους.Αντιστρόφως ανάλογα ισχύει ό,τι έγραψα για έναν υπάλληλο ο οποίος ΔΕΝ υπολογίζει κέρδη, αλλά βάσει κάποιου πάγιου, πολύ συγκεκριμένου, μικρού ή μεγάλου, μηνιαίου/ετήσιου εισοδήματος πρέπει να κάνει τον οικονομικό του προγραμματισμό.Γι' αυτό ακριβώς διαφέρει η φορολογία του ελεύθερου επαγγελματία/επιχειρηματία από εκείνον του εκάστοτε υπαλλήλου...διαφορετικά κάνε μέτοχους τους υπαλλήλους σου και μοιράσου μαζί τους τα κέρδη και τις ζημίες, μαζί με τα φορολογικά βάρη...!..αυτό βέβαια έπρεπε να το πράξεις όταν είχες κέρδη (που δεν ήθελες να μοιραστείς), τώρα κανείς δεν θα δεχτεί να μοιραστεί την χασούρα σου...!..και φυσικά η βιωσιμότητα της όποιας επιχειρηματικής σου δραστηριότητας, αν έχεις υπαλλήλους, δεν θα κριθεί ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ από τις μισθολογικές περικοπές τους. Αν υπολογίζεις την βιωσιμότητα σου με αυτόν το τρόπο, καλύτερα πήγαινε στο σπίτι σου, δεν το σώνεις.Κατανοητό; (Εκφράζομαι γενικώς, όχι προσωπικά σε εσένα).Υ.Γ.: Υπήρξα για πάνω από 15 χρόνια ελεύθερος επαγγελματίας με ατομική επιχειρηματική δραστηριότητα. Όταν είδα τα δύσκολα σταμάτησα και τώρα εργάζομαι ως ιδιωτικός υπάλληλος στο ίδιο αντικείμενο του επιστημονικού μου πεδίου. Βλέπω τους εργοδότες μου και υπάρχουν στιγμές που τους λυπάμαι... (τρόπος του λέγειν...). Τα κέρδη τους είναι τεράστια και... κλαίγονται!...Υ.Γ.2: Τα τελευταία, αρκετά χρόνια (προ κρίσης), παρατηρήθηκε το φαινόμενο της ιδιαίτερης ευκολίας να γίνεται ο καθένας επιχειρηματίας, συνήθως μικρομεσαίας κλίμακας λόγω, κυρίως, της παραπλανητικής οικονομικής ευμάρειας (κατανάλωση στηριζόμενη στον εύκολο δανεισμό), του εύκολου επιχειρηματικού, τραπεζικού δανεισμού και των κρατικών επιχορηγήσεων νέων ή εν λειτουργία επιχειρήσεων/ελεύθερων επαγγελματιών. Αυτό πραγματοποιήθηκε χωρίς κανέναν ιδιαίτερο και ουσιαστικό έλεγχο (πέραν του τυπικού-λογιστικού), για το αν οι εκάστοτε επιχειρήσεις και ο/οι εκάστοτε επιχειρηματίες είχαν ικανότητες διαχείρισης, ουσιαστικής επιχειρηματικής εξέλιξης και βιωσιμότητας βάσει του επιχειρηματικού αντικειμένου τους (είδους ή υπηρεσιών). Το σκεπτικό ήταν «άντε μωρέ να ανοίξω ένα μαγαζάκι να βγάζω ένα μεροκάματο, ένα μηνιάτικο», μπαίνοντας ουσιαστικά σε ρόλο αυτοαπασχολούμενου υπάλληλου και όχι επιχειρηματία με τα όποια και μόνο αρνητικά επακόλουθα.
