"Πόσο καιρό θα μείνουμε ακόμα εδώ; Πρέπει να βρω μια δουλειά για να συντηρησω την οικογένεια μου" (εδώ γελάμε-με τα χάλια μας εννοώ-και όχι με την ατυχία του ανθρώπου να εγκλωβιστει στον καμπινέ της Ευρώπης). Εγώ τόσο καιρό ρωτάω τον εαυτό μου και τους γύρω μου τα παρακάτω και απάντηση δε παίρνω. Πως θα ζήσουν όλοι αυτοί οι εγκλωβισμενοι άνθρωποι; Που θα μείνουν; Τι θα φάνε; Πως θα συντηρούν τις οικογένειες τους; Για τους Έλληνες, εδώ και χρόνια η ανεργία είναι στα ύψη και απόδειξη αυτού είναι όλοι οι νέοι που ζουν με χαρτζιλίκι από τις συντάξεις των γονιών τους χωρίς δουλειές και προοπτικές δουλειάς. Μήπως όλο αυτό που συμβαίνει με τα κλειστά σύνορα είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα τεράστιο melting pot (με την κακή έννοια της έκφρασης) στο οποίο, μετά το αναπόφευκτο αλληλοφάγωμα ντόπιων και μεταναστών, θα έρθουν να "βουτηξουν ψωμάκι" κάποιες έξυπνες βιομηχανίες βρίσκοντας προθυμους εργάτες (Έλληνες και μή) που θα δουλούν για 20 ευρώ το μήνα;