Συγνώμη βρε παιδιά...εγώ φυσικά δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω ένα φιλόσοφο τέτοιου βεληνεκούς αλλά εμπειρικά θα σας πω τι έχω κατά νου όταν θέλω να λογαριάζομαι Χριστιανή κι όχι κάτι άλλο. Λοιπόν...έχουμε και λέμε...άμα προσεύχομαι και βάζω και τους εχθρούς στην προσευχή μου είναι γιατί πιστεύω σε έναν καλό και αγαθό Θεό που έχει τον τρόπο να βολέψει και μένα αλλά και τον εχθρό μου. Εμά! Τι θέλει ο άνθρωπος!!!!Δεν είναι σε θέση ολόκληρος Θεός να βάλει τάξη και να φέρει δικαίωση στις σχέσεις αποκαθιστώντας τους ανθρώπους;;; Και γίνεται αυτό πραγματικά καθώς από τη μία όσο συγκεντρώνεται κανείς στην προσευχή αφενός συνειδητοποιεί το πιθανό του λάθος, αφετέρου δικαιολογεί κατά ανάλογο τρόπο τον εχθρό του όσο μπορεί. Και μόνο με την προσευχή επέρχεται ειρήνη και δικαιοσύνη! Είναι λοιπόν η προσευχή, μια τακτική, που βάζει τον άνθρωπο σε μια διαδικασία αυτοκριτικής και αναζήτησης ελέους από το Θεό ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί μια ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο που μπορεί να οδηγήσει και στην υπέρβασή του αν όχι σε μια ισορροπία. Δεν εμπεριέχεται το έλεος στους ανθρώπους αλλά στον Θεό. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι ελεήμονες δανειζόμενοι έλεος από τον Θεό. Οι άνθρωποι ασκούν την ελεημοσύνη αλλά δεν είναι οι ίδιοι που έχουν το έλεος. Όσο για την φιλία και την αγάπη ... ευτυχώς την εκτιμά ο φιλόσοφος δεόντως και έτσι δεν έχω να πω τίποτα....γειά!