#2 Πράγματι η Λένα έχει δίκιο στις απορίες της σχετικά με την δημοφιλία των θεωριών συνωμοσίας.Προσωπικά, στα δικά της αντεπιχειρήματα θα είχα τις εξής απαντήσεις:1. Όσον αφορά την τεμπελιά: Πράγματι για να στηθεί μια (αληθοφανής) θεωρία χρειάζεται -λιγότερη ή περισσότερη- προσπάθεια. Όχι όμως για να διαδοθεί και να υιοθετηθεί. Για το τελευταίο αρκεί να χαζέψουμε 2-3 εκπομπές/αρθράκια με καταιγισμό "αδιάσειστων" στοιχείων. Και ναι, χρειάζεται τεμπελιά για να την πιστέψεις, γιατί σημαίνει ότι δεν έλεγξες τις πηγές, δεν έκανες τη δική σου έρευνα για να διαπιστώσεις πόσο αξιόπιστες είναι οι πληροφορίες κλπ. Άρα, για το κοινό -και όχι τους δημιουργούς- των θεωριών, η τεμπελιά είναι καλή εξήγηση.2. Κάτι άλλο που ισχύει για κοινό και δημιουργούς: Έχουμε την τάση να πιστεύουμε ευκολότερα ό,τι επιβεβαιώνει τις ήδη υπάρχουσες αντιλήψεις μας. (Έτσι πχ. είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι οι ΗΠΑ έχουν όχι τμήμα, αλλά την αποκλειστικότητα της ευθύνης για τα π ά ν τ α.)3. Κι όμως, νομίζω μπορώ να εντοπίσω το στοιχείο της "ανακούφισης" σε όλα αυτά. Αν παραδεχτούμε ότι πολλά προβλήματα, τραγωδίες, αδικίες, οφείλονται σε πολλά μεγάλα αλλά και μικρά λάθη, σε εγκλήματα των πολυεθνικών αλλά συγχρόνως σε κακές επιλογές του καθενός από εμάς, στους ηγέτες αλλά και στους λαούς, στις ελίτ αλλά και στις μάζες, θα έπρεπε να επιμεριστούμε το τμήμα της ευθύνης που μας αναλογεί. Και, για πολλούς, από το να δεχτούμε ότι όλοι μας μπορεί να φταίμε από λίγο, είναι πιο ανακουφιστικό να πιστέψουμε ότι είμαστε μόνο άμωμα έρμαια στα χέρια κολοσσιαίων συμφερόντων.Και το καλύτερο; Επειδή και η θέση του ανίδεου θύματος δεν είναι εν τέλει τόσο ελκυστική, βαυκαλιζόμαστε ότι λαμβάνουμε μέρος στην αντίσταση με το να ΔΙΑΔΗΔΟΥΜΑΙ την ΑΛΙΘΗΑ στα πρόβατα που μας περιβάλλουν. Είμαστε ένας μικρός Winston Smith από το "1984", ένας μικρός Neo, μια Tris από το Divergent τέλος πάντων...