Συμφωνώ απόλυτα. Η συμβουλή από έναν παιδοψυχολόγο είναι η καλύτερη λύση. Εμείς χάσαμε τη σκυλίτσα μας από βαθειά γηρατειά το καλοκαίρι (ήταν 17μιση ετών) και η παιδοψυχολόγος μας είπε να μην κρύβουμε την θλίψη μας και να εξηγήσουμε στο παιδί ακριβώς τι συμβαίνει. Κλαίγαμε με τον άντρα μου αγκαλιά (τώρα που το γράφω πάλι κλαίω) και το παιδί ερχόταν και μας αγκάλιαζε και μας παρηγορούσε. Η απώλεια είναι μέσα στη ζωή. Το ίδιο και τα ατυχήματα. Αλλά επειδή δεν είμαστε παντογνώστες καλό είναι όταν δεν μπορούμε να χειριστούμε κάτι να απευθυνόμαστε στον ειδικό!