@boxer 21.2.2016 | 18:04Αν δεν κάνω λάθος έκανες την σύγκριση μεταξύ του λαϊκού κόσμου και του μη λαϊκού, όπως είθισται να διαχωρίζεται. Του κόσμου που δεν γνωρίζει τον Έκο και του κόσμου που γνωρίζει τον Παντελίδη και καθόλου τον 'Εκο γιατί μέχρι εκεί φτάνει... Σωστά; Κι εγώ εκεί εστίασα. Σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτή την σύγκριση που έκανες. Τα παραδείγματα των καλλιτεχνών που ανέφερα αφορούν αυτούς τους δύο κόσμους. Δεν συμφωνώ με την υποτίμηση (ή την υπερτίμηση) κανενός. Ο καθένας έχει το ρόλο του και την αξία του. Όσο αφορά τον Παντελίδη δεν νομίζω πως ήταν εκτός ανταγωνισμού. Η μισή Ελλάδα, αν όχι ολόκληρη, ειδικά τώρα με την κρίση, θέλει ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι σε όλες του τις μορφές και εκφράσεις. Το YouTube είναι γεμάτο από εκκολαπτόμενους τραγουδιστές και μουσικούς. Το ίδιο παρατηρείται και στα τηλεοπτικά σόου/εκπομπές ανάδειξης -και καλά- μουσικών ταλέντων. Οπότε οι αντίπαλοι, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, ήταν πολλοί, πάρα πολλοί. Και φυσικά έχει σημασία τι ζητάει την δεδομένη στιγμή ο κόσμος. Ε αυτή την δεδομένη στιγμή ο λαϊκός κόσμος είχε ανάγκη από έναν Παντελή Παντελίδη. Σε εκείνον αντικατοπτρίστηκε το λαϊκό συναίσθημα. Ψυχή εν σώματι. Ένα λαϊκό παιδί, κυριολεκτικά, της διπλανής πόρτας. Σήμερα με αυτό τον τρόπο, σε αυτά τα πρόσωπα εκφράζεται η επιθυμία λαϊκής-μουσικής κουλτούρας. Ανά διαστήματα, σε διαφορετικές συνθήκες, πάντα σε δύσκολες κοινωνικές περιόδους (Α΄ παγκόσμιος πόλεμος & μικρασιατική εκστρατεία/μικρασιατική καταστροφή 1914-1922, μεσοπόλεμος 1922-1940, μετεμφυλιακή Ελλάδα 1950-1967), το λαϊκό συναίσθημα εκφράστηκε με τους αντίστοιχους, τότε, λαϊκούς τραγουδιστές και στιχουργούς. Χαρακτηριστικά ονόματα ανά περιόδους ήταν οι: Αντώνης Διαμαντίδης (ή Νταλγκάς), Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Κώστας Ρούκουνας (ή Σαμιωτάκης), Μάρκος Βαμβακάρης (ο πατριάρχης του ρεμπέτικου), Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μαρίκα Νίνου, Σωτηρία Μπέλλου, Τάκης Μπίνης, Απόστολος Καλδάρας, Γιώργος Ζαμπέτας, Μανώλης Χιώτης, Γιώργος Μητσάκης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στέλιος Καζαντζίδης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Βαγγέλης Περπινιάδης, Πάνος Γαβαλάς, Σπύρος Ζαγοραίος, Στράτος Διονυσίου, Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Πόλυ Πάνου και πολλοί άλλοι έως και σήμερα, γνωστοί και μη εξαιρετέοι.Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών ήταν η λαϊκή καταγωγή τους. Ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της λαϊκής συνοικίας. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, με δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγαλωμένοι στη φτώχεια και την ανέχεια εξέφρασαν μέσω της τέχνης τους το λαϊκό συναίσθημα, τους πόνους, τους καημούς, τις επιθυμίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ζωή του Μάρκου Βαμβακάρη, λίγο πολύ, παρόμοια με τις εμπειρίες ζωής των περισσότερων όσων αναφέρθηκα. Γεννημένος στις 10 Μαίου του 1905, στην Άνω Χώρα της Σύρου, έρχεται το 1917 στον Πειραιά όπου εργάζεται αρχικά σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι και στην συνέχεια σαν εκδορέας στα σφαγεία. Μπουζούκι άρχισε να παίζει το 1925 όταν έκανε την στρατιωτική του θητεία. Συχνάζει στα ουζερί και τους τεκέδες του Πειραιά, που εκείνα τα χρόνια θεωρείται ως το κέντρο της φτώχειας, της παρανομίας, των ναρκωτικών και της πορνείας. Διώχτηκε και πολεμήθηκε πολύ από την τότε διανόηση και αστική τάξη (αν υποθέσουμε ότι είχαμε -που δεν είχαμε ποτέ- αστική τάξη...).Αυτό που εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι σήμερα είναι πως και ο Παντελίδης (και ο κάθε Παντελίδης), τον ίδιο διώχθηκε και διώκεται. Διαφέρουν οι τρόποι και τα μέσα -τα ίδια από τα από τα οποία καθιερώθηκε- (διαδίκτυο, τηλεόραση, έντυπα), αλλά η ουσία είναι η ίδια. Η γνώμη μου είναι πως ήταν ένα καλό παιδί, ένας καλός χαρακτήρας με συμπαθητική φυσιογνωμία. Όμορφος, λιγότερο όμορφος; Με λίγα ή περισσότερα κιλά; (Ή ό,τι άλλο, κακεντρεχώς, λέγεται, γράφεται). Έχει σημασία άραγε αυτό; Υποκρισία. Από τη μία κατακρίνουμε τα "Αδωνιακά" επιβαλλόμενα πρότυπα και από την άλλη κατακρίνουμε τον καθένα σαν να είμαστε εμείς οι τέλειοι, οι αψεγάδιαστοι, οι άψογοι, οι άμπεπτοι... Προφανώς, προφανέστατα γιατί δεν είμαστε. Πιστεύω πως αυτός ο πολύ νέος άνθρωπος αν δεν έφευγε από τη ζωή θα εξελισσόταν σε κάτι καλό κάτι θετικό για το είδος της τέχνης που εκπροσωπούσε όπως πολλοί άλλοι άξιοι, ευρέως αποδεχτοί και σεβαστοί από κάθε κοινωνική βαθμίδα, λαϊκοί καλλιτέχνες, κυρίως, για το ήθος και τον χαρακτήρα τους. Κλείνοντας να σημειωθεί ο ιδιαίτερα αρνητικός ρόλος των εγχώριων μουσικών εταιριών (κάποτε δισκογραφικών, σήμερα αναμιγνύονται και επιβάλλονται σχεδόν στα πάντα, από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μέχρι την... κόμμωση και το μανικιούρ...), που διαχειρίζονται, ή πιο σωστά, μεταχειρίζονται τους εκάστοτε καλλιτέχνες με κύριο σκοπό το κέρδος παραγκωνίζοντας τις προσωπικές πεποιθήσεις και απόψεις των καλλιτεχνών επιβάλλοντας μόνο εκείνες τους κανόνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πολύχρονη διαμάχη του Στέλιου Καζαντζίδη με την δισκογραφική του εταιρία. (Και ας λέει τώρα ο ιδιοκτήτης της εταιρίας τα δικά του...).Σ.Σ.: Το μπουζούκι και η νοοτροπία η οποία το συνόδευε κατακρίθηκε και από τον ίδιο τον Μάνο Χατζιδάκι. Είναι και ο κύριος λόγος που ήθελε και επιδίωκε να αντικαταστήσει το μπουζούκι με το μαντολίνο. Στο τέλος όμως το μπουζούκι νίκησε και μάλιστα με μία δυνατή φιλία μεταξύ εκείνου και του Γιώργου Ζαμπέτα. Αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία.
