Ειλικρινά διάβασα το άρθρο κι ενοχλήθηκα με τα κυκλώματα που ακόμα και τώρα που η χώρα ταλανίζεται βασίζονται στην καλοσύνη, ευαισθησία (ίσως) κάποιων ανθρώπων και συνεχίζουν τη δράση τους. Σταμάτησα να δίνω σε ζητιάνους χρήματα εδώ και πολλά χρόνια. Έχουν ακούσει τόσα πολλά τα αυτιά μου που τελικά δεν ξέρεις ποιος πραγματικά έχει ανάγκη τα λεφτά και ποιος το κάνει ως επάγγελμα. Ο λόγος όμως που σταμάτησα ήταν ένα περιστατικό που βίωσα η ίδια. Περπατώντας στο κέντρο πριν αρκετά χρόνια μου έκλειναν το δρόμο μια χαρούμενη παρέα 2 μαμάδων με τα 2 τους παιδάκια. Γελούσαν και έπαιζαν αλλά εγώ που βρισκόμουν από πίσω τους ακριβώς και βιαζόμουν ήμουν τρομερά ενοχλημένη που δεν μπορούσα να περάσω. Τελικά κατάφερα και τους προσπέρασα κι αφού πρώτα "έκοψα" τις φάτσες τους, συνέχισα την πορεία μου. Την ίδια ημέρα, λίγη ώρα αργότερα, πέτυχα σε άλλο σημείο του κέντρου, τη μία από τις δύο χαρούμενες πριν λίγη ώρα, θλιμμένη πλέον μάνα, να ζητά την ελεημοσύνη των περαστικών. Κρατούσε στην αγκαλιά το παιδί της που τώρα πλέον γκρίνιαζε αφού προφανώς ήθελε να βρίσκεται κάπου αλλού από την αγκαλιά της μητέρας του. Ένιωσα τρομερό θυμό όταν είδα αυτή την εικόνα και σκεπτόμενη την εικόνα της χαρούμενης παρέας που ήταν πριν κάποια ώρα.Μετά από αυτό το σκηνικό έπαψα πλέον να δίνω έστω και τα παραμικρά κέρματα σε αυτούς τους ανθρώπους. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.