Με όλο το σεβασμό, διαφωνώ σχεδόν απόλυτα με την άποψη παραπάνω.Γενικότερα, δε θεωρώ πως ο Tarantino είναι η επιτομή της τέχνης, ούτε και πως οι ταινίες του δεν τείνουν ενίοτε περισσότερο σε pop corn movies και όχι σε "τέχνη με ουσία" (αν είναι δόκιμος αυτός ο όρος).Διαφωνώ όμως με τα εξής:"Ο Ταραντίνο ξέρει ότι διανύουμε μακρά περίοδο αυτομαστιγώματος του λευκού ανθρώπου: give the people what they want! Στο «Django Unchained» προεκτείνει αυτό το αυτομαστίγωμα σε βαθμό που διακινδυνεύει την αναμόχλευση των ρατσιστικών παθών όχι μόνον στον κινηματογραφικό αλλά στον κοινωνικό χώρο.""Φοβάμαι ότι θα λειτουργούσε σαν ερέθισμα για περισσότερο μίσος εναντίον των λευκών, σαν μια ακόμα δικαιολογία για την αποτυχία στα μαθήματα και, κυρίως, σαν ένα πρότυπο συμπεριφοράς."Αυτή η λογική έχει χιλιοφορεθεί και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί.Από βιβλία μέχρι μουσική, και από ταινίες μέχρι ντοκυμαντέρ, το να λέμε ότι δείχνοντας το παρελθόν προκαλούμε αναταραχή στις εύθραυστες ισορροπίες του παρόντος, εμένα μου λέει ένα πράγμα: Ότι το παρόν έχει τους λόγους του που οι ισορροπίες του είναι εύθραυστες. Κάτι δεν πάει καλά αν το σήμερα επηρρεάζεται τόσο πολύ από το πόνημα ενός συγγραφέα/σεναριογράφου/σκηνοθέτη.Το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κατηγορήσουμε έναν συγγραφέα ή έναν σκηνοθέτη ή έναν σεναριογράφο (κτλ) ότι το έργο του περιέχει υπερβολική βία που οδηγεί σε "αναμόχλευση των ρατσιστικών παθών".Εμένα μου κάνει περισσότερο σε στρουθοκαμηλισμό χειρίστου είδους. "Μη μου θυμίζετε το παρελθόν που θέλω να ξεχάσω".Ο Tarantino ποτέ δεν είπε (τουλάχιστον εγώ ποτέ δεν τον άκουσα να λέει) πως η ταινία είναι ιστορικά ακριβής μέχρι τελευταίου λεπτού. Έφτιαξε ένα έργο που περιέχει εμπορικά στοιχεία (βία, western, ρατσισμό) και σαφέστατα εκμεταλλευόμενος την χρονική συγκυρία (πρώτος μαύρος πρόεδρος) κατάφερε να κάνει επιτυχία.Το αν το Django Unchained είναι καλή ταινία ή όχι, δεν έχει να κάνει με τη διαφωνία μου με το άρθρο. Ο καθένας άλλωστε "τη βρίσκει" με διαφορετικά πράγματα. Εγώ, για παράδειγμα, θα περιμένω την επιστροφή της Νύφης από το Kill Bill, ελπίζοντας να μην καταστρέψει αυτό που έφτιαξε μόνος του κάποια χρόνια πριν.Το ότι το Django όμως παρουσιάζει τη βία ωμή δε μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί κανείς να του το καταλογίσει ως λάθος.Από πότε η βία - η ιστορική βία, που υπήρχε και "σκότωσε" ανθρώπους - ήταν γεμάτη πόνυ, πεταλούδες και όμορφους, ροζ μονόκερους;