Κύριέ μου πόσο με προσβάλλει να ξέρατε το σχόλιο σας και η άποψη που έχετε για την κριτική. Κάνω μουσικοκριτικές από το 2009 και δεν γνώριζα ότι είναι κάτι πεζό και ότι οι κριτικοί κάθε είδους (μουσικοκριτικοί, ταινιοκριτικοί) έχουμε όλοι προσωπικά και τα λύνουμε μεταξύ μας απλά τα εκδίδει και κάποιος γραφικός τρελός εκδότης. Αλήθεια εκεί έφτασε η κριτική; Έτσι εκλαμβάνεται πλέον από το κοινό; Αναρωτιέμαι πόσο ποσοστό ευθύνης έχουμε και οι ίδιοι οι κριτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι εκδότες (το ότι έχουμε είναι δεδομένο) στην δημιουργία αυτής της άποψης που εκφράζετε. Ελπίζω να αλλάξει σύντομα. Αλλά επειδή έχετε και εσείς ευθύνη για την άποψή σας σας προτρέπω να διαβάσετε καμία κριτική από τον ελληνικό και ξένο Τύπο και να καταλάβετε πως δεν είναι όλα προσωπικές κόντρες και ότι μέσα από την κριτική μπορείτε να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας για τη μουσική, το σινεμά, το θέατρο, τα βιβλία. Αν δεν υπήρχαν οι κριτικοί ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας βιβλιογραφίας για μουσικά/κινηματογραφικά/ζωγραφικά ρεύματα πως προήρθαν, την εξέλιξη τους, κουλτούρες, πολιτισμούς δεν θα υπήρχε. Δεν θα είχαν καταγραφεί και αναλυθεί τέτοια πράγματα ποτέ. Τέτοια πονήματα διδάσκονται ακόμα και σε πανεπιστήμια (από Πάντειο μέχρι Yale). Τέλοσπάντων. Με τα τόσα σχόλια θα μείνει στο τέλος πως 1) έχει προσωπικά ο Τσαλαπάτης και 2) είναι κόντρα ποιητών. Ότι τώρα πάει έγινε ο Μπογδάνος ποιητής και έχει και κόντρες μέσα στο χώρο. E μα τις χίλιες μπανανιές...