Αγαπητέ κε Δημοκίδη, το άρθρο σας είναι αντιφατικό. Από τη μία καυτηριάζετε τον διασυρμό του κου Μπογδάνου, από την άλλη όμως εγκαινιάζετε τον διασυρμό του κου Τσαλαπάτη. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο κος Τσαλαπάτης έκανε λάθος. Δεν πρέπει όμως να το πληρώσει με διαπόμπευση. Υποθέτω ότι, δίχως τις αναδημοσιεύσεις της κριτικής του, για τις οποίες βεβαίως δεν φέρει ευθύνη, το ατόπημά του θα είχε περάσει σχετικά απαρατήρητο, κάνοντας λίγο κακό. [Απάντηση Αρη: Εύχομαι μόνο εσείς να μην πιάσατε το χιούμορ, περί αντίστροφης κριτικής απ' τον Μπογδάνο. Φυσικά και δεν πιέζω τον Μπογδάνο να διαπομπεύσει κανέναν. Ήταν ειρωνική η πρότασή μου - και αυτή είναι η ουσία του άρθρου: Αν θελήσουμε να κοροϊδέψουμε κάτι, ακόμα και στην υψηλότερη, αριστουργηματικότερη ποίηση στην οποία δε συγκαταλέγεται προφανώς κανείς απ' τους εμπλεκόμενους, θα το βρούμε. Κι αυτό έχει να κάνει με την ίδια -άλλοτε σουρεαλιστική, άλλοτε ονειρική- μορφή της ποίησης που, στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να βγάλει γέλιο, αν τη δεις απ' την λάθος πλευρά...]