Αγαπητέ Άρη, πάντοτε διαβάζω τις παρεμβάσεις σου και εκτιμώ ιδιαίτερα την προσπάθειά σου να διατηρείς αρχές και ισορροπίες, ακόμη κι όταν διαφωνώ μαζί σου, ειδικά όταν η λογική κλονίζεται από τα διάφορα παράλογα που από παντού μας βομβαρδίζουν.Εδώ όμως νομίζω ότι γίνεσαι ελαφρώς υπερβολικός. Στην "Εποχή" το έγραψε ο Τσαλαπάτης, τι ακριβώς περίμενες, ότι δεν θα έχει αφιερώσει μία παράγραφο ιδεολογικά φορτισμένη; Είναι σαν να περιμένεις από τον Ριζοσπάστη να καταγγείλει τον Σταλινισμό ή τον Πρετεντέρη να εμφανιστεί με μπλουζάκι "Tsipras power".Ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ το δημοσίευμα δεν είναι όμως ιδεολογικός, ούτε με διάθεση ιντερνετικού "λυντσαρίσματος": είναι εξαιτίας του λυντσαρίσματος της έννοιας "ποίηση" εκ μέρους του Μπογδάνου, που πραγματικά πρόσφερε μερικές στιγμές αγνού γέλιου (και διόλου ιδεολογικού, πίστεψέ με) όλο το απόγευμα στην παρέα μου και σ' εμένα. Δόξα τω Θεώ, έχουμε διαβάσει δυο-τρεις στίχους στη ζωή μας -άσε που ο Τσαλαπάτης χτυπάει το σωστό νεύρο με την επίκληση της ποίησης των Βόγκονς και του Σταμάτη Γαρδέλη.Τα υπόλοιπα που γράφει, εντάξει, είναι ελαφρώς βερεσέ. Εντάξει, κι ο ίδιος ο Μπογδάνος, λυπάμαι που το γράφω, αλλά αυτή είναι η εντύπωση που δίνει προς τα έξω, παραείναι επιφανειακός/τηλεοπτικός/ατσαλάκωτος για να περάσει σε κάτι βαθύτερο από το σερφάρισμα σε πομπώδεις λέξεις.Χωρίς καμία διάθεση αντιδικίας -ελπίζω να γίνεται κατανοητό...ΥΓ: Ναι, με Κουράκη έχουμε δακρύσει πολλάκις -έχουμε οργανώσει και βραδιά με απαγγελίες ποιημάτων του. Τον κατατάξαμε όμως σε άλλο ποιητικό είδος, πιο αρθρωμένο και εξίσου καταστροφικό για την ελληνική γραμματεία (δεν γράφω τον όρο στον οποίο καταλήξαμε, γιατί δεν περνάει ΕΣΡ). Ο δε Τσαλαπάτης ως ποιητής δεν είναι δα και τόσο τελευταίος (αν και αναμενόμενος, παλιοκαιρίσιος, υπόκωφα πομπώδης αυτός) ώστε να του επιφυλάσσεται μια τόσο κακή μοίρα όπως κριτική από τον ποιητικώς αναλφάβητο Μπογδάνο.
