Η ερώτηση 1, περιγράφει το δράμα πολλών ανθρώπων που ακολουθούν το (αποτυχημένο κατ' εμέ) δόγμα ''καλύτερα σε σχέση παρά μόνος μου". Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Από τον τρόμο του να μείνω μόνος και εκτός σχέσης. Έτσι προκειμένου να παραμείνουν σε μια σχέση, υπομένουν τη δυστυχία. Σιγά σιγά, ξεχνούν πώς είναι να είσαι ευτυχισμένος. Μετά το λούζουν όλο αυτό με σοφίες του τύπου " Ε όλες οι σχέσεις έτσι είναι", "Περνάω χάλια αλλά τον /την αγαπάω" κτλ. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν να αγαπάς κάποιον που σε κάνει δυστυχισμένο. Τι αγαπάς από αυτόν δηλαδή; Την κακή συμπεριφορά; Όσο δεν κάνουμε σχέσεις που βελτιώνουν τη ζωή μας αλλά κάνουμε απλώς σχέσεις για να καλύπτουμε άλλα θέματα, αυτό το αποτέλεσμα θα έχουμε.
