Ο κύριος λόγος της διεξαγωγής των πανελλαδικών εξετάσεων εισαγωγής σε στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας δεν είναι τίποτα άλλο -ας μη γελιόμαστε- παρά ο περιορισμός των περισσότερων μαθητών γιατί απλά ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΟΛΟΙ...! (Τραγικό;;;) ΌΧΙ με τίποτα αυτό το απαράδεκτο σύστημα δεν αποτελεί κριτήριο διαχωρισμού των ικανών έναντι των λιγότερο ικανών ή ανίκανων να σπουδάσουν. Τουλάχιστον έτσι μας το παρουσιάζουν. Πολλές είναι οι περιπτώσεις "ικανών" που όταν σπούδασαν, στο φινάλε δεν έγιναν τίποτα απολύτως ή που παρουσίασαν πολλές ελλείψεις "ικανοτήτων" κατά την διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών τους. Γιατί; Γιατί, κυρίως, η ικανότητα σπουδών σε ένα γνωστικό-επιστημονικό αντικείμενο αποτελεί η κρίση. Η ικανότητα κρίσης που από τους περισσότερους λείπει ή δεν έχει αναπτυχθεί καθώς κατά τα μαθητικά χρόνια αυτό που απαιτείται είναι κυρίως, αν όχι αποκλειστικά και μόνο, η "ικανότητα" της στυγνής αποστήθισης ή αλλιώς η παπαγαλία. Η στυγνή αποστήθιση ακόμη και για μαθήματα τα οποία από τη φύση τους απαιτούν περισσότερη κρίση παρά αποστήθιση. Είναι, επίσης, πολλά τα παραδείγματα "ανίκανων", "λιγότερο ικανών" ή και αδύναμων μαθητών, οι οποίοι ενώ κρίθηκαν μη ικανοί μέσα από το εγχώριο απαράδεκτο μαθησιακό σχολικό σύστημα, όταν εκείνοι σπούδασαν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και αναφέρομαι σε σοβαρά πανεπιστημιακά ιδρύματα, κυρίως ευρωπαϊκά, τα κατάφεραν και με το παραπάνω. Έχω προσωπική πείρα από συμμαθητές μου οι οποίοι ήταν εντελώς αδιάφοροι, χαρακτηριζόμενοι έως και ανεπίδεκτοι πάσης μαθήσεως οι οποίοι σπούδασαν στο εξωτερικό και μάλιστα σήμερα στο αντικείμενο των σπουδών τους και της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας όχι απλώς τα κατάφεραν αλλά είναι άριστοι.Οπωσδήποτε δεν κάνουν όλοι οι μαθητές για πανεπιστημιακές σπουδές. Όμως κατά τη γνώμη μου αυτό θα πρέπει να ρυθμίζεται και να συνειδητοποιείται ρεαλιστικά, εκ των πραγμάτων, μέσα από τα ανώτατα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Είναι προτιμότερο κάποιος μαθητής να διαπιστώνει μόνος του αν μπορεί ή όχι να σπουδάσει, τι είναι αυτό που πραγματικά είναι ικανός να σπουδάσει, προς ποιό αντικείμενο σπουδών έχει κλήση και αν τελικά το επιθυμεί πραγματικά. Και φυσικά θα πρέπει -ΚΥΡΙΩΣ ΑΥΤΟ- επιτέλους, κάποια στιγμή να απομυθοποιηθεί η κατοχή ενός πανεπιστημιακού πτυχίου (ή περισσότερων) ως κοινωνικού (ρατσιστικού) κριτηρίου για το αν κάποιος είναι άξιος ή όχι ως άνθρωπος. Είναι πολύ γνωστή η φράση, «κοίτα να σπουδάσεις να γίνεις άνθρωπος»... Τραγικότατο!...