Δυστυχώς κουβέντες όπως αυτή δείχνουν πως πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι δε γνωρίζουν και πολλά για τις «γερμανικές εμμονές» σε ορισμένες πολιτικές και τις καταλογίζουν σε «εθνικιστικά ορμέφυτα» που βλέπουν στη δική μας χώρα.Λέει ο συγγραφέας:"Oι Γερμανοί κάνουν για μια ακόμα φορά το ίδιο λάθος: επιλέγουν τα στενά εθνικά τους συμφέροντα από την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη."Να τη λέμε όλη την ιστορία Οι Γερμανοί πέρασαν μια δεκαετία στη μιζέρια και τη στασιμότητα. Ήταν η δεκαετία του Σρέντερ με την Agenda 2010 που έβαλε τα θεμέλια της σημερινής τους ευημερίας (αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, ευέλικτα εργασιακά σχήματα, πάγωμα μισθών, κλπ). Τώρα απλά χαίρονται τους καρπούς αυτών και απαιτούν και από τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Τόσο απλά.Να σημειωθεί πως ο Σρέντερ ήταν κι αυτός σοσιαλδημοκράτης, αλλά σε αντίθεση με τους δικούς μας γιαλαντζί ήξερε πως αν δεν μεταρρυθμίσει το σύστημα έγκαιρα, θα βρεθεί σε βαθύτερη ύφεση αργότερα. Εμείς αντίθετα τα «ωραία χρόνια» (προ 2009) μοιράζαμε λεφτά δεξιά κι αριστερά (απίστευτες αυξήσεις σε ΔΥ και 40άρηδες συνταξιούχους), ενώ διορίζαμε τον κάθε πικραμένο σε απίστευτους δημόσιους οργανισμούς όπως εκείνον της αργιλομάζης ή της προστασίας του κάπρου.Υπάρχουν και άλλοι, ιστορικοί λόγοι για τη συμπεριφορά της Γερμανίας σε ορισμένα οικονομικά θέματα: πχ η εμμονή στον χαμηλό πληθωρισμό της Ευρωζώνης έχει τη βάση της στην τραυματική εμπειρία των Γερμανών με τον υπερπληθωρισμό μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο που οδήγησε σε καταστροφή την οικονομία και την άνοδο του Χίτλερ). Συνιστώ στους αρθρογράφους οικονομικών θεμάτων να ψάξουν λίγο την ιστορία και το τί λέγεται στη Γερμανία για τα θέματα αυτά, πριν βγάλουν ανασφαλή συμπεράσματα...