Στην Ελλάδα του 2004 , αν ήταν ένα "μέτρο", μέχρι να φτιαχτεί το σύστημα που θα αποτρέπει τους "λαθρεπιβάτες" θα το δεχόμουν.Μπακαλίστικο και πάλι αλλά θα είχε κάποιο νόημα. Συμβολικό.Στην Ελλάδα του 2013 πάλι, δεν το δέχομαι με τίποτα. Όπως λες πλέον υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν. Κάνουν τον υπολογισμό του μήνα (ή και δεν έχουν να υπολογίσουν) και δεν τους περνάει καν από το μυαλό να βάλουν στα έξοδα το καθημερινό εισητήριο ή την μηνιαία κάρτα. Απλά, δεν παίζει. Και το "μέτρο" αυτό, σε αυτήν την περίπτωση, εκτός από μπακαλίστικο, είναι πλέον άδικο για κάποιους. Φιλτράρεις άλλες αδικίες που έχουν υποστεί οι άνθρωποι που δεν έχουν για το εισητήριο και λες: Ε, από κει ΔΕΝ ΕΧΕΙ να του πάρεις, πάρτο απόφαση. Με λογική, ούτε καν με συναίσθημα.Και με το να τον τραμπουκίζεις έτσι, βάζοντας τον δε να ακούει το επικό "δεν χτυπάς εισητήριο αλήτη και θα μου το αυξήσουνε και μένα πάλι" , από τον δίπλα, απλά δημιουργείς ένταση, αποκλείεις και πάλι μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων από την κοινωνία (η οποία όμως δεν θα σταματήσει να ζει ανάμεσά μας) με ένα μικρό κέρδος από κάποιους που δεν χτυπάνε εισητήριο λόγο (στραβής) πεποίθησης. Οπότε, (μιας και από κει ξεκίνησε), ακόμα και αν αυτήν την αντίδραση στην μπακαλίστικη λογική, την ονομάσουμε "Ανομία της αριστεράς" και πάλι δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς την λογική που έχει. Αυτόματη/αυτονόητη/αυθόρμητη λογική αντίδραση απλών ανθρώπων που έχουν μάτια και βλέπουν τι γίνεται γύρω τους. Το ότι η πλειοψηφία των αποφάσεων της κυβέρνησης (των εκάστοτε από παλιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις σε πρόσωπα), κρίνονται για πολλούς παράλογες, για άλλους μη εφαρμόσιμες και παράλληλα υπάρχει ο μανδύας της χαλαρότητας λόγω της μη διαφάνειας των πολιτικών παραγόντων της χώρας, δημιουργεί ένα χάος στο οποίο δεν μπορείς -και πλέον δεν υπάρχει η ψυχραιμία- να βγάλεις άκρη. Επικρατεί -από παλιά- το "το παίρνω στα χέρια μου"/ανομία γιατί "δεν βγαίνει αλλιώς" ή "άντε μωρέ με τους μαλάκες που θα μου πουν να πληρώνω και εισητήριο, εδώ αυτοί....".Αν, ας πούμε, από παλιά ο μέσος πολίτης δεν πίστευε ότι αυτός που αποφασίζει έχει κατακλέψει την χώρα και την ίδια στιγμή αυτός που αποφασίζει απλά είχε βάλει ένα αυτοματοποιημένο σύστημα ελέγχου, το οποίο θα απέτρεπε την εισιτηριοδιαφυγή χωρίς πολλά πολλά, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όποιο -μικρό ή μεγάλο- πρόβλημα και αν σηκώσεις, η λύση του στην βάση του έχει την εξυγίανση του κεφαλιού της χώρας. Και από κει πατάει και συνεχίζει και λύνει τα προβλήματα, κάποια εύκολα (όπως αυτό θα λυνόταν από παλιά) και κάποια δύσκολα.Με ένα καθαρό κεφάλι και ένα ψύχραιμο σώμα προσηλωμένο σε ένα στοιχειώδες σύστημα αρχών/αξιών, τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Ανεξάρτητα από την παγκόσμια κρίση.
