Δεν υπάρχει ηθική θεωρία που να μη χωρίζει τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε σε γενικές κατηγορίες όντων και καταστάσεων. Ποιος δε δίνει διαφορετική αξία στα μέλη της οικογένειάς του από ότι στους υπόλοιπους ανθρώπους; Ποιος δεν κάνει διάκριση μεταξύ της ζωής κουνουπιού και της γαλάζιας φάλαινας; Ακόμη και οι ηθικές θεωρίες που δίνουν αξία στη ζωή όλων ανεξαιρέτως των έμβιων όντων, πρώτο θα βάλουν τον άνθρωπο. Τα μωρά από πολύ νωρίς κάνουν διάκριση μεταξύ του εαυτού τους και όλου του υπόλοιπου κόσμου, δίνοντας μεγαλύτερη αξία στις δικές τους ανάγκες. Ωστόσο, μελέτες δείχνουν ότι έχουν κάποια αίσθηση δικαιοσύνης και προτιμούν αυτούς που βοηθούν τους άλλους. Το μόνο που σημαίνουν αυτά, είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαστε tabula rasa, αλλά γεννιόμαστε με κάποιες έμφυτες τάσεις προς ηθικές θεωρίες που θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε, μέσω γενικεύσεων για τον κόσμο. Επιβιώσαμε μέχρι σήμερα, επειδή αυτό που ορίσαμε ως "καλό" δε μας έχει καταστρέψει ακόμη. Η γνώση μας βοηθά να βελτιώσουμε τις αναπόφευκτες κατηγοριοποιήσεις, άλλοτε γενικεύοντας (π.χ. να μην κάνω πλέον διακρίσεις με βάση το χρώμα), κι άλλοτε εξειδικεύοντας (να δίνω μεγαλύτερη αξία σε είδη που κινδυνεύουν με εξαφάνιση). Η γνώση μας βοηθά επίσης να αναγνωρίσουμε σχέσεις μεταξύ των κατηγοριών που δεν είχαμε δει παλιότερα (π.χ. η μόλυνση του περιβάλλοντος θέτει σε κίνδυνο το μέλλον του είδους μου). Η λίγη γνώση που έχω μέχρι τώρα με κάνει να πιστεύω ότι η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία είναι η καλύτερη εξασφάλιση του μέλλοντός μας. Γι αυτό και θεωρώ ότι οποιαδήποτε ηθική θεωρία οδηγεί προς ομοιομορφία είναι αυτοκαταστροφική αν υιοθετηθεί από μεγάλες μάζες, αλλά μάλλον ωφέλιμη όταν μια κοινωνία ξέρει να προστατεύει τα μέλη της από ακρότητες. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, ειλικρινά: Θεωρούμε ότι ανήκουμε στην ίδια κοινωνία με τον Πακιστανό και τον Χρυσαυγίτη, τον ανάπηρο και τον παιδεραστή, με το παιδί μας και το παιδί του γείτονα; Σε πόσα κουτάκια έχουμε χωρίσει τον κόσμο; Πόση αξία δίνουμε στις ανάγκες του καθένα και γιατί; Μήπως η ύπαρξη του Χρυσαυγίτη είναι αυτή που θα μας φέρει πιο κοντά στον Πακιστανό; Μήπως η ύπαρξη του παιδεραστή θα μας κάνει να νοιαστούμε περισσότερο για το αν το παιδί του γείτονα έφτασε με ασφάλεια στο σπίτι του;