Απέναντι από το σπίτι μας έμενε ένας εστιάτορας ζωόφιλος: είχε μια τεράστια αυλή στην οποία απίθωνε καθημερινά δυο-τρία τεράστια κοφίνια με αποφάγια, η χαρά των γατιών όλης της περιοχής.Είχανε κλείσει τα σχολεία, όταν μια ωραία πρωία, ο εστιάτορας έφυγε από τη γειτονιά, μαζί του κι εμείς (προσωρινά) για ξεκαλοκαιριό.Όταν επιστρέψαμε, τα άλλοτε καλοθρεμμένα ήρεμα γατάκια μόλις που σέρνανε τα κόκαλά τους και η αυλή της αλλοτινής ευωχίας θύμιζε πλεον στρατόπεδο συγκέντρωσης...Το χειρότερο απ΄ όλα ήταν η ελεημοσύνη μας: τα ελάχιστα αποφάγια που πετούσαμε γινόντουσαν αιτίες πολέμου που σου ματώναν την καρδιά... Καλύτερα να μη συνεχίσω...