Δεν πρέπει να πέσουμε να τον φάμε τον Μπέζο για έναν πολύ απλό λόγο: εξέφρασε αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα. Όσοι λοιπόν είμαστε υπέρ της αληθινής και χωρίς όρους ισότητας, αντί να στεκόμαστε απέναντι στον Μπέζο ή στον οποιονδήποτε, πρέπει να εξηγήσουμε γιατί οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και στους ομοφυλόφιλους το δικαίωμα να γίνονται γονείς (με υιοθεσία, παρένθετη μητέρα κτλ.) Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός ζευγαριού: ενός νεαρού άνδρα, ας τον πούμε Γιώργο, και μιας νεαρής γυναίκας, ας την πούμε Μαρία. Ο Γιώργος είναι γιατρός, μένει στο δικό του διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, του αρέσουν τα σπορ και είναι εξωστρεφής. Η Μαρία δεν εργάζεται κάπου, είναι γοητευτική και της αρέσουν ιδιαίτερα οι νυχτερινές έξοδοι. Λίγο καιρό μετά τη γνωριμία τους, παντρεύονται και κάνουν ένα παιδί. Ωστόσο, λίγο καιρό αφού γεννηθεί το παιδί, το ζευγάρι χωρίζει. Ας υποθέσουμε τώρα ότι η Μαρία κάνει υπερβολική χρήση αλκοόλ και ουσιών και δε δίνει την αρμόζουσα προσοχή στο παιδί της. Ο δε Γιώργος είναι στοργικός με το παιδί του, του αφιερώνει χρόνο και φροντίζει να μη του λείψει τίποτα. Ο Γιώργος, ο οποίος στο παρελθόν είχε λιγοστές σεξουαλικές εμπειρίες με άλλους άνδρες, αρχίζει λίγο μετά το χωρισμό του να βγαίνει τακτικά με έναν φίλο του, το Μιχάλη, και γίνονται ζευγάρι. Ερωτώ: αποτελεί η σεξουαλική ταυτότητα του Γιώργου παράμετρο που θα πρέπει να προσμετρηθεί από το δικαστήριο κατά την επιδίκαση της γονικής μέριμνας; Με άλλα λόγια, θα πρέπει το δικαστήριο να προτιμήσει μια ακατάλληλη μητέρα έναντι ενός ομοφυλόφιλου πατέρα; Από νομική σκοπιά θεωρώ πως όχι. Αντίστοιχα, ακόμη κι αν η Μαρία δεν ήταν αλκοολική και ήταν καλή μητέρα για το παιδί της, και πάλι το γεγονός ότι ο Γιώργος είναι ομοφυλόφιλος δε θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη από το δικαστήριο υπέρ της μια ή της άλλης απόφασης. Το κρίσιμο στοιχείο που οφείλει να προσμετρήσει ο δικαστής είναι το συμφέρον του παιδιού και αν ο γονιός είναι ένας καλός γονιός, που μπορεί να του προσφέρει αυτά που έχει ανάγκη. Αφού ο Γιώργος είναι ένας καλός πατέρας, η ομοφυλοφιλική του σχέση με το Μιχάλη είναι άσχετη και δε πρέπει να σταθεί εμπόδιο στην ανάληψη της γονικής μέριμνας του παιδιού του. Αυτά πρέπει να ισχύουν για την περίπτωση ενός ομοφυλόφιλου φυσικού γονέα. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να αλλάξουμε τα κριτήρια στην περίπτωση των θετών γονιών; Αντίστοιχα με την παραπάνω περίπτωση, ο σεξουαλικός προσανατολισμός του υιοθετούντα δε θα έπρεπε να είναι κρίσιμη παράμετρος, δεν πρέπει δηλαδή να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο σχηματισμό του δικανικού συλλογισμού που επιτρέπει ή όχι σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζευγάρι) να υιοθετήσει. Είναι γεγονός πως πολλοί ομοφυλόφιλοι έχουν τρόπο ζωής που τους καθιστά λιγότερο κατάλληλους ή και ακατάλληλους να υιοθετήσουν λόγω άστατης ζωής κτλ. Αυτό όμως συμβαίνει αντίστοιχα και σε πολλούς ετεροφυλόφιλους. Το εμπόδιο δηλαδή εδώ δεν είναι η σεξουαλική προτίμηση καθαυτή αλλά ο τρόπος ζωής και η δυνατότητα παροχής σταθερού περιβάλλοντος για την ανάπτυξη ενός παιδιού, παράμετροι οι οποίες θα πρέπει πάντα να κρίνονται από τον αρμόδιο κοινωνικό λειτουργό και να λαμβάνονται υπόψη από το δικαστή. Αλλά αν είσαι άνθρωπος ώριμος και κατασταλαγμένος και έχεις την επιθυμία να γίνεις γονιός (ή να παραμείνεις όπως ο Γιώργος παραπάνω στο παράδειγμά μου) δε βλέπω το λόγο που η γενετήσιά σου προτίμηση θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σε σένα και στον (ή στην) σύντροφό σου. Γιατί άραγε θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η σεξουαλική ταυτότητα του υιοθετούντα; Η οικονομική, κοινωνική, ψυχολογική και δεν ξέρω ποια άλλη κατάσταση μάλιστα, είναι λογικό να μας ενδιαφέρει. Κι εκεί αν θες είναι λογικό να θεσπιστούν αυστηροί όροι και προϋποθέσεις ώστε να διασφαλίζουν ότι τα παιδιά θα πέφτουν σε καλά χέρια και θα μεγαλώνουν με αγάπη.
