Είναι ύπουλο πράγμα ο πανικός, έρχεται σιγά σιγά και περνάει καιρός μέχρι να πάθεις την κρισάρα, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, όπου μου έκανε δωράκι και μια κατάθλιψη. Εγώ την έπαθα το 2006 ήμουν φοιτήτρια και δεν είχα το άλλοθι της οικονομικής κρίσης, ήταν ένα θέμα ταμπού.Πήγα νωρίς σε ψυχίατρο γιατί δεν με αναγνώριζα αλλά και έπειτα από παρότρυνση των δικών μου.Γράφω κυρίως για να πω ότι όσο «ανοιχτόμυαλος» και «προοδευτικός» να είσαι, εκείνη την ώρα που κάθεσαι στην αίθουσα αναμονής και βλέπεις το ταμπελάκι με τη λέξη "ψυχίατρος", σου περνάει από το μυαλό ότι μάλλον είσαι τρελός. Ευτυχώς αυτή η ιδέα φεύγει αμέσως με το που θα μιλήσεις με τον γιατρό και θα σου εξηγήσει τι σου συμβαίνει.Και κάτι ακόμα, μην κωλώσετε να αλλάξετε ψυχολόγο και ψυχίατρο, όσες φορές κι αν χρειαστεί. Εγώ σε διάστημα πέντε χρόνων άλλαξα τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους, σε 8 χρόνια.Η πρώτη ψυχίατρος (θα συγκρατηθώ και δεν θα αρχίσω τα καντήλια), όταν έπαθα τη βαρβάτη κρίση το 2007, μου έδωσε xanax και με παρότρυνε να τα παίρνω με τις χούφτες χωρίς να με προειδοποιήσει για εξάρτηση. Εννοείται ότι μου είχε φορτώσει και δυο διαφορετικά αντικαταθλιπτικά και όχι άδικα.Στη δεύτερη κρίση, όταν τη ρώτησα αν υπάρχει κάτι που να παίρνεις και να σταματάει αμέσως, μου απάντησε «η ηρωίνη». Τη διαολόστειλα και άλλαξα γιατρό.Λέω ξανά ότι έγραψα την εμπειρία μου ως παράδειγμα για να αλλάζετε ειδικούς μέχρι να βρείτε τον κατάλληλο για εσάς.Και κάτι τελευταίο, οποίος δεν έχει περάσει κρίση πανικού, δεν ξέρει πως είναι και αυτό ισχύει και για την ίδια μας την οικογένεια, όσο κοντά μας κι αν βρίσκεται εκείνες τις ώρες.Το θετικό είναι ότι όταν μάθεις να τις διαχειρίζεσαι, με βοήθεια πάντα, αραιώνουν τις επισκέψεις και με τον καιρό σταματάνε.
