Επιμένοντας στην λεπτομέρεια της κωμικοτραγικής σκηνής συμπληρώνω:"Έξι χρόνια στο δημοτικό.Έξι χρόνια στο γυμνάσιο, δώδεκα.Έξι χρόνια στο πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα.Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;"Η ζωή και η γενιά που χάθηκε, η πικρία για την άδικη Ελληνική κοινωνία, τόμοι ολόκληροι μπορούν να γραφτούν για τα συναισθήματα που κατάφερε να αποτυπώσει η έκφραση του Κώστα Τσάκωνα στην ταινία. RIP.