Καποιοι δεν έχουν οικογένεια ή τους έδιωξε η οικογενεια τους.Κάποιοι άλλοι έχουν οικογένεια και τραβάει κι εκεινη τον δικό της γολγοθά ή αδιαφορεί. Η ευθύνη είναι πρωτίστως ατομική και δευτερευόντως συλλογική έχεις δίκιο σαυτό. Αλλα είμαστε ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ,το φελέκι μου μέσα. Βαρέθηκα όσους κοιτάνε τη δουλείτσα τους,το σπιτάκι τους και τελικά τον εαυτούλη τους. Δεν είμαστε υπερήρωες,μήτε και θεοί για να σώσουμε το κόσμο. Αλλα αν υπάρχει κάτι που μας δένει άρρηκτα με τουτη τη ζωή είναι οτι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τουλάχιστον έναν άνθρωπο λιγότερο δυστυχή. Κι αυτή τη δυνατότητα την έχουμε όλοι!Δε σου λέω οτι θα γίνουμε ξαφνικα ολοι μητέρες Τερέζες και θα διαλύσουμε για πάντα τη δυστυχία απο αυτό το κόσμο! Είναι αδύνατον δυστυχώς! Αλλα αυτοι οι άνθρωποι παλευουν με δαίμονες μέσα τους,όσο κλισέ κι αν ακούγεται! Οπως παλευουμε όλοι λίγο πολύ,η δική τους ομως περιθωριοποιηση απο εμάς που είτε τους φοβόμαστε,είτε ντρεπόμαστε,είτε βαριομαστε ρε παιδί μου να ασχοληθούμε με "τον κάθε τελειωμένο που επιλογή του στη τελική είναι αυτό που κάνει" τους κάνει ακόμα περισσότερο ενοχικούς και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το κενό μέσα τους, που παλευουν να το γεμίσουν με τον λάθος τρόπο.