Τα τρια προηγούμενα χρόνια ο Στρατούλης και οι σύντροφοί του πανηγύριζαν για κάθε τραμπούκικη απόπειρα λιντσαρίσματος πολιτικών τους αντιπάλων, για κάθε αντισυγκέντρωση σε κομματικές ομιλίες, για κάθε διάλυση πολιτιστικής εκδήλωσης όπου βρισκόταν πολιτικός, από καμιά δεκαριά δήθεν οργισμένους επαγγελματίες επαναστάτες, για τη διάλυση της παρέλασης και τις χυδαιότητες προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με μπροστάρη τον Κουράκη. Δεν συγκινήθηκαν από τα φασισταριά που πέταγαν καρέκλες στον Νταλάρα ούτε από τους θρασύτατους που μπήκαν στο εστιατόριο που έτρωγε ο Παπανδρέου και τον έβριζαν χυδαία. Φυσικά το ξύλο που πέφτει στα πανεπιστημιακά ιδρύματα με την ανοχή των κολλητών τους πρυτάνεων και φοιτητοπατέρων, όπως και οι κάφροι που πήγαν για να δείρουν τον Φούχτελ και μια και δεν τον βρήκαν έδειραν όποιον εύρισκαν μπροστά τους, από τους Συριζαίους θεωρούνται όλα επανάσταση, αγανάκτηση και αγώνας.Έχω θυμώσει πολλές φορές ακούγοντάς τους να δικαιολογούν όλα τα παραπάνω γεγονότα και πολλά περισσότερα. Θα συμφωνήσω με τον κ.Δημοκίδη ότι όποιος είναι πραγματικός δημοκράτης δεν χαίρεται με την επίθεση που δέχτηκε ο Στρατούλης. Όμως είναι καιρός να καταλάβουν όλοι, έστω και αργά, ότι η βία και ο φασισμός δεν έχουν χρώμα και δεν είναι πιο γλυκό το χέρι των ακροαριστερών ψευτοτσαμπουκάδων από των ακροδεξιών.