Ο βαθύτερος “ρατσισμός” του νεοέλληνα, ειδικά όπως εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια, δεν στρέφεται προς τους αφροασιάτες, αλλά προς τους βορειοευρωπαίους. Ο ρατσισμός προς τους αφροασιάτες είναι χωρική εχθρότητα προς κάτι το οποίο πολιτισμικά κατανοεί, και με το οποίο ουσιαστικά συγγενεύει, αλλά το οποίο έφτασε σε σημείο να διεκδικεί τον ζωτικό του χώρο. Οι βορειοευρωπαίοι είναι το Άλλο, αυτό με το οποίο έχει αποξενωθεί προσπαθώντας απελπισμένα να το αντιγράψει εξωτερικά. Και είναι αυτοί που συνεχώς του υπενθυμίζουν ότι η απόστασή του από την Αρχαία Ελλάδα δεν είναι μόνο χρονική.Όσες φορές επιχείρησα να διατυπώσω την άποψη σε παρέες νεοελλήνων ότι οι Εγγλέζοι είναι πιο κοινωνικός λαός από εμάς, και ότι είναι και πιο γλεντζέδες, οι περισσότεροι εμφάνιζαν σπασμούς και ξεσπούσαν σε υστερικές διαμαρτυρίες, λες και τους έθιγα τα ιερά και τα όσια, ή τους έκανα ηλέκτροσόκ. Όσο για την αυτόματη αντίδραση του ελληνάρα ότι οι Εγγλέζοι είναι “αδερφές”, δεν φανερώνει τίποτε άλλο παρά τον σχεδόν παθολογικό φόβο του “πρωκτικά καθηλωμένου” νεοέλληνα για την λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του, κάτι το οποίο έχει αναχθεί σχεδόν σε συλλογική νεύρωση.