Δε διαφωνώ με αυτό που λέτε για το κοινωνικό κράτος, ίσα-ίσα θα επαυξήσω, δεδομένου ότι ο λαϊκός άνθρωπος στην Αμερική βλέπει την πρόνοια του κράτους μάλλον ως απειλή προς τα (ιδωτικώς αποκτηθέντα) κεκτημένα του παρά ως όφελος, σε αντίθεση με την παραδοσιακή αντίληψη περί κοινωνικής προστασίας στην Ευρώπη. Ωστόσο, η ύπαρξη του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη (φαινομένου που τα τελευταία χρόνια απειλείται σοβαρά, υπό το βάρος του παραγωγικού συστήματος) δεν εμπόδισε την παράλληλη εμφάνιση όλων αυτών που αποδίδετε κατ' αποκλειστικότητα στην Αμερικανική κοινωνία. Φιλανθρωπίες, "ευεργέτες", και φαινόμενα παρόμοια με εκείνα που αποδίδετε κατ' αποκλειστικότητα στην Αμερική (βία, υπερβολική έμφαση στην ύλη και το χρήμα κλπ.) υπήρχαν και υπάρχουν παντού στην Ευρώπη. Απλά σε ορισμένες περιπτώσεις "ντρεπόμαστε" να το παραδεχτούμε.Εν πάσει περιπτώσει, το ζήτημα που θίγει το άρθρο είναι η εγγενής "κατωτερότητα" που αποδίδουμε άκριτα σε οτιδήποτε αμερικανικό. Αυτοί οι "αυτοματισμοί" μπορεί να είναι εν μέρει δικαιολογημένοι, η έλλειψη όμως κρίσης δεν μπορεί παρά να είναι μια στάση λανθασμένη.