Κυρίαρχη δύναμη κάθε πολιτικής είναι η υποκρισία, ακόμα και όταν δανείζεται από το θέατρο την επίφαση της τέχνης του να σερβίρεις καλά το ψέμα, που κι αυτή λέγεται "υποκριτική". Το λάθος είναι δικό μας, που θεωρούμε ότι συμμετέχουμε στα κοινά με το να βλέπουμε θέατρο ή σίριαλς σαν τις αγαθές γερόντισσες του 70 που πρωτοαντίκριζαν τηλεόραση και ταύτιζαν τους ηθοποιούς με τους ρόλους. Τότε μέχρι και οι ταξιτζήδες κατέβαζαν πελάτες ηθοποιούς επειδή κρατούσαν αρνητικούς ρόλους στα σίριαλ... Έτσι κι εμείς. Επιμένουμε να θεωρούμε ότι η πολιτική είναι υπόθεση λιγότερο ή περισσότερο δίκαιης διακυβέρνησης και τρέχουμε να ψηφίσουμε τους... καλύτερους! Όμως δεν ψηφίζουμε ηθοποιούς, ψηφίζουμε ρόλους και μάλιστα αγνοώντας ότι η πολιτική σκηνή είναι όντως μια σκηνή όπου δεν εμφανίζεται η πραγματικότητα αλλά παίζονται έργα μυθοπλασίας γραμμένα και υπαγορευμένα άπειρα συμφέροντα που σχεδόν πάντα αγνοούμε.