Ψυχραιμία παιδιά! Δίκιο έχετε και οι μεν και οι δε. Όσον αφορά πάντως τη συγκεκριμμένη λίστα, και ανεξάρτητα από όσα μπορεί κανείς να ισχυριστεί υπέρ ή κατά του ελληνικού πανεπιστημίου, ένα από τα τέσσερα κριτήρια που αναφέρει το άρθρο είναι "ο βαθμός διεθνοποίησης των σπουδών". Στο κριτήριο αυτό, το οποίο μάλιστα χαίρει ιδιαίτερης βαρύτητας σε παρόμοιες μεθόδους κατάταξης, τα εγχώρια ΑΕΙ εκ των πραγμάτων βαθμολογούνται με μηδέν, αφού οι προπτυχιακές σπουδές παρέχονται αποκλειστικά στα ελληνικά.Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν άπειρα κακώς κείμενα, αλλά και η "δημοσιογραφία του τελάλη" (πετάμε έναν προβοκατόρικο τίτλο και τελειώσαμε) πρέπει να έχει και τα όρια της. Στο κάτω-κάτω της γραφής, οι περισσότεροι πλέον έχουμε περάσει από κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, οπότε ξέρουμε τα συν και τα πλην από το πρώτο χέρι. Ο καθένας μας γνωρίζει κατά πόσον τον βοήθησε το πτυχίο του στην αγορά εργασίας αλλά και τη ποιότητα των υπηρεσιών - άλλες φορές καλή, άλλες φορές κακή - που μας παρέχουν άλλοι απόφοιτοι, από τον γιατρό και τον μηχανικό μέχρι τον λογιστή. Η λίστα των Times μας μάρανε τώρα; Ορθότερη θα ήταν μία σύγκριση κόστους-χρόνου σπουδών-επαγγελματικής αποκατάστασης (με ποσοτικά δεδομένα) ανάμεσα σε πανεπιστήμια διαφορετικών χωρών. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε στο κατά πόσον είναι αποτελεσματικότερη η επένδυση σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο (από τους φοιτητές) ή σε ένα δημόσιο (από το κράτος). Η σύγκριση θα έπρεπε επίσης να κανονικοποιηθεί ως προς μία σειρά παραμέτρων όπως ο εθνικός ή διεθνής χαρακτήρας (που όπως επεσήμανα είναι καθοριστικός στην κατάταξη), η δυναμικότητα της οικονομίας της χώρας-έδρας των ΑΕΙ (που θα απορροφήσει ή όχι πρώτη τους αποφοίτους) και ο βαθμός κρατικού ελέγχου (και η Γερμανία έχει κρατικά ΑΕΙ αλλά δεν τα φουσκώνουν κάθε χρόνο με καραβιές φοιτητών).