Παρανοήσατε. Κανείς δε μίλησε για ανακουφισμένα στομάχια, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς αναρωτιέμαι, είναι αν θέλετε η μόνιμη συνθήκη στο διηνεκές της επιστημονικής έρευνας: η γνώση δεν είναι άκριτη, ιδίως δε, όταν επιφέρει άμεσες συνέπειες στον άνθρωπο και στα πράγματα. Μια καλειδοσκοπική οπτική της πραγματικότητας μοιάζει, από μόνη της, σαν άγονο χωράφι. Σας ρωτώ για τις ερμηνείες, αφ' ενός, που συνάγονται της οπτικής που παρουσιάσατε, και αφ' ετέρου για τις δράσεις, που προκύπτουν από τις ερμηνείες αυτές, εφόσον εξετάζουμε ένα ζήτημα κοινωνικό. Κάνετε λόγο για υποκειμενικότητες, υποκειμενικότητες που -μεταξύ άλλων- σκοτώνουν. Δεν είναι τέχνη, δεν είναι ποίηση, δεν είναι καν φροϋδικό ανάγνωσμα, είναι μια απτή, τρομαχτική και φρικαλέα πραγματικότητα. Και σας ρωτώ, ίσως έτσι ακουστεί πιο σαφές, ποια είναι η ουσία της γνώσης ότι αυτός ετούτος που με γρονθοκόπησε στο πάρκο την περασμένη εβδομάδα μου μοιάζει κάπως, ως ένας ακόμη ομο-, και έχουμε λέει, μια κοινή -τουλάχιστον- αφόρμηση, την οποία εκείνος -για τους όποιους λόγους, οι οποίοι δε (μου) αποσαφηνίστηκαν- θωρεί μέσα από το γυαλί ενός παραμορφωτικού καθρέφτη; Αποτιμώντας την αντι-ηθική, ξέρετε, δε με ενοχλεί τόσο η βάναυση σκέψη (όσο κι αν με πληγώνει, είναι ένας τόπος στον οποίο δε δύναμαι και δε δικαιούμαι να επέμβω), αλλά η πρακτική εφαρμογή της βάναυσης σκέψης, η ψηλαφητή μεταφορά της, εκεί, πάνω στη σάρκα, πάνω στον άνθρωπο.
