Αν διαβάσετε προσεκτικά το κείμενο θα προσέξετε ότι επιτίθεμαι από την πρώτη φράση κι όλας -- στην αντίληψη του νεο-ναζί ως κατεπιεσμένου gay -- η βία δεν είναι το κάλυμμα σεξουαλικότητας -- συνιστά από μόνη της μια μορφή συνειδητής --εκπεφρασμένης -- εξωστρεφούς σεξουαλικότητας -- μια ερωτική και μαχητική θεατρικότητα -- που μιλάει για τον εαυτό της τέτοια. Αυτός που μιλάει για το νεο-ναζισμό ως σεξουαλικότητα είναι ο ίδιος ο νεο-ναζί -- το κείμενο μετέχει στη λαϊκή ιστορία μιας ιδέας--και τους απρόσμενους εκφραστές του. Η προτροπή μου είναι να διαβάσουμε την περιπλοκότητα του παρόντος -- περιγράφω τη χρυσή αυγή ως ένα πρωτογενές πλυντήριο πολιτισμικών επιρροών. Ασκεί κριτική στην τάση για αφηρημένες αναγνώσεις μιας παγιωμένης και διαχρονικής 'ουσίας' ενός νεο-ναζί. Εστιάζω σε μία ιδάζουσα περίπτωση ακριβώς για να τονίσω αντιστικτικά το πόλεμο των στερεότυπων -- τη μάχη 'των κλισέ' -- ανάμεσα στις επίσημες αναγνώσεις της βίας-- και τις ανεπίσημες--από τα κάτω μικρο-ιστορίες (δείτε την αλλοπρόσαλλη σχεση του θύματος με το ιδεολογικό οπλοστάστιο της χρυσής αυγής). Το κείμενο τονίζει οι σεξουαλικές κουλτούρες-- και όχι κάποια πάγια ψυχολογικά χαρακτηριστικά -- είναι μια σελίδα από το βιβλίο της φρικης. Κάθε άλλο παρά μονομερές είναι. Και αν λέει κάτι είναι: ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με δόγματα-- ας αφήσουμε τα ιστορικά υποκείμενα να μιλήσουν για την αντιφατικότητας της συνείδησης τους και το χάος της υποκειμενικότητας τους.