Δεν είναι μόνο οι πανελλήνιες το πρόβλημα.Είναι το πως μαθαίνουμε να βλέπουμε τη ζωή.Μαθαίνουμε να απεχθανόμαστε το σχολείο όπως στη συνέχεια θα απεχθανόμαστε τη δουλειά μας και μετά τη ζωή μας και πάει λέγοντας.Ε είναι κρίμα.Αν κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις μια μάζα από βολεμένους δυστυχισμένους ανθρώπους που έχουν ξεχάσει να γεύονται τη ζωή.Χρειάζεται μόνο να προσπαθήσεις να δεις τα πράγματα απ την άλλη πλευρά(γιατί πάντα υπάρχει),να πλησιάσεις τον εαυτό σου,να νοιώσεις τι θέλεις εσύ πραγματικά, για να περάσεις τη γραμμή.Εκεί είσαι αρκετά μόνος,αλλά όταν βρίσκεις τους ανθρώπους που ψάχνουν και αυτοί το 'κάτι άλλο',δεν αρκούνται σε αυτό που τους πετάνε και τους ζητάνε και να είναι ευτυχισμένοι(ναι υπάρχει και αυτή η λέξη),είναι μια επιτυχία.Αυτή είναι επιτυχία.Δε ξέρω ρε παιδιά,τουλάχιστον εγώ από τότε που άρχισα να σκέφτομαι έτσι ζω καλύτερα,οι δυσκολίες υπάρχουν πάντα και είναι δύσκολο να 'κερδίσεις' την πλειοψηφία.Αλλά τουλάχιστον είσαι πιο κοντά σε σένα.