Πέρα από το γεγονός ότι από τη φύση τους οι Πανελλήνιες έχουν έναν κομβικό χαρακτήρα και άρα δημιουργούν περισσότερο άγχος, νομίζω πως μία παράμετρος είναι ότι αντιμετωπίζονται ως Ιερό Δισκοπότηρο από το σύνολο της κοινωνίας -της ίδιας κοινωνίας που αναγνωρίζει ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνεργοι πτυχιούχοι ή απαξιώνει τη μόρφωση, με τη συμβατική έννοια του όρου, όποτε τη βολεύει.Η άλλη πτυχή είναι ότι οι γονείς δεν λένε να δουν τα παιδιά τους ως ξεχωριστές οντότητες και προβάλλουν πάνω τους όλες τις δικές τους φιλοδοξίες, είτε με τη λογική να γίνουν τα παιδιά ό,τι δε κατάφεραν να γίνουν οι ίδιοι είτε να συνεχίσουν τη δική τους επιτυχία. Αυτό που δεν υπλογίζουν είναι ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο δυνατοί χαρακτήρες για να διαχειριστούμε αυτό το βάρος. Κάθε άνθρωπος θέλει διαφορετική αντιμετώπιση, πόσο μάλλον ένα παιδί που πάντοτε θα θέλει την αποδοχή και την έκδηλη (με bold αυτό) αγάπη των γονιών του.