το κράτος πρόνοιας προέκυψε στον μεταπολεμικό κόσμο αφενός ως συνάρτηση της ανοικοδόμησης και της επικράτησης της Κεϋνσιανής θεωρίας για την αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος και τό ρόλο του κράτους στη πρόνοια καθώς και από τις κοινωνικές πιέσεις των μεταπολεμικών κοινωνιών. Στην Ελλάδα το κοινωνικό κράτος δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρωθεί αν και οι διεργασίες του άρχισαν ήδη από τη δεκαετία του '50, και ενώ δεν είχε ολοκληρωθεί έως πρόσφατα,έχει ήδη αποδομηθεί πλήρως,Κοινωνικές παροχές όπως η ασφάλιση, η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα, το νερό, οι συγκοινωνίες όχι μόνο δεν είναι αναχρονιστικές αλλά είναι διαχρονικές ανάγκες των κοινωνιών που παράγουν τον πλούτο και βλέπουν να μην τους επιστρέφεται τίποτα από αυτόν. Ο αναχρονισμός τέλος των θέσεων πολιτικών τερατουργημάτων τύπου Τζήμερου, κυριάρχησε ως κρατική και ταξική νοοτροπία τον 18ο αιώνα, τότε που η φτώχεια θεωρούνταν ατομική υπόθεση και όχι κοινωνικό πρόβλημα και συνεχίστηκε λίγο ή πολύ έως το τέλος του β'ππ. Εξάλλου ο καπιταλισμός είναι ένα αναχρονιστικό σύστημα καθώς δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και επειδή ακριβώς βρίσκεται στη παρακμή του επιλέγει δοκιμασμένες μπαγιατικες συνταγές διατήρησης του. Εν ολίγοις, αναχρονισμός δεν είναι η ευημερία του κοινωνικού συνόλου αλλά οι προσπάθειες διατήρησης της ευημερίας μιας μνησίκακης κοινωνικής ολιγαρχίας. Αυτό καθιστά τους τζήμερους και τα ποτάμια και τις ελιές καρικατούρες της Θάτσερ, του Ρήγκαν και του Μητσοτάκη