Βασικά θα είμαι ειλικρινείς με τον εαυτό μου και με εσάς. Προσωπικά δεν είναι και η καλύτερη πάστα ανθρώπων αποδεδειγμένα, γεγονός που ξέρουμε όλοι. Αν κάποιος από αυτούς πείραζε κάποιο πολύ δικό μου πρόσωπο -και οκ θα πάρω το ακραίο- μου στερούσε το πρόσωπο αυτό από τη ζωή μου, μπορεί και να σκεφτόμουν την αγνή και καθαρή εκδίκηση. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι από τη θεωρία στην πράξη μόνο εύκολο πράγμα δεν το λες. Παλαιότερα έχω φέρει τον εαυτό μου σε ανάλογη θέση "τιμωρού" και ότι θα έκανα, θα έδειχνα, θα έρανα, αλλά ακόμα και έτσι βαθιά μέσα μου ξέρω πώς πέραν του ότι δεν είναι σωστό, δεν πιστεύω πώς έχω τέτοιο δικαίωμα στο να ορίζω ποιος θα ζήσει και ποιος όχι. Ποιος είμαι εγώ και ο κάθε εγώ. Από εκεί και έπειτα αν υπάρχει κάτι για το οποίο λυπάμαι αυτό είναι το ότι έφυγαν δύο νέοι -και μόνο- άνθρωποι (αν πληροφορήθηκα σωστά, ήταν και στην ηλικία μου) οι οποίοι γαλουχήθηκαν δυστυχώς με πολύ λάθος ιδέες. Με το θάνατο τους χάθηκε αυτή η -μπορεί θεωρητική εν προκειμένω- δεύτερη ευκαιρία που αποζητάμε πολλές φορές όλοι μας όταν έχουμε ξέρουμε ότι είμαστε λάθος και θέλουμε να επανορθώσουμε (ειδικά όταν μιλάμε για λάθη που κάνουμε ως νέοι). Τώρα βέβαια το πόσο ήταν ή θα ήταν στο μέλλον πρόθυμα αυτά τα άτομα να αλλάξουν γνώμη για τα πιστεύω τους δεν το ξέρω. Κατά τα λοιπά όλα τα υπόλοιπα που έχουν να κάνουν με αυτούς είναι από αδιάφορα έως και κατακριτέα.