Στην ουσία συζητάμε για χρεωκοπία τράπεζας. Όταν χρεωκοπεί μια εταιρεία λοιπόν, οι πρώτοι που χάνουν τα λεφτά τους είναι οι μέτοχοι. Οι δεύτεροι είναι (πολύ λογικά) οι δανειστές της, δηλαδή οι ομολογιούχοι, αυτό άλλωστε πάει να πει χρεωκοπία. Έχοντας απαλλαγεί από όλες αυτές τις υποχρεώσεις η τράπεζα, αν φτάνουν τα λεφτά, καλώς. Αν δε φτάνουν, ξεκινάει και κουρεύει καταθέσεις. Αν πάλι δε φτάνουν, πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Το πιο πιθανό είναι να μη φτάνουν, οπότε χάνονται και τα λεφτά των καταθετών (όλα). Και σε εκείνο το σημείο μπαίνει η ευρωπαϊκή/εθνική εγγύηση και πληρώνει προκειμένου να αποκαταστήσει τις καταθέσεις. Ε και αυτό που αποφασίσανε είναι ότι αν οι καταθέσεις είναι λόγου χάριν 10 δισεκατομμύρια, το κράτος δε θα τα βάζει όλα αέρα πατέρα. Όσες καταθέσεις είναι πάνω από 100.000, πρώτα θα τις κουρεύει στις 100.000 και μετά θα υπολογίζει το συνολικό ποσό που πρέπει να πληρώσει. Στην ουσία δε διαφέρει σε κάτι από αυτό που συμβαίνει σήμερα σε οποιαδήποτε χρεωκοπία τράπεζας. Υπάρχουν και πρόσφατα παραδείγματα χρεωκοπιών εκτός Ευρωζώνης, π.χ. στη Δανία που χρεωκόπησε μια τράπεζα έγινε αυτό ακριβώς που σου περιγράφω, αλλά με 100.000 κορώνες όριο αντί για 100.000 ευρώ. Οι ελληνικές και οι ισπανικές και οι ιρλανδικές τράπεζες έχουν διασωθεί συνολικά, δηλαδή η ΕΖ τους έδωσε λεφτά και απότρεψε τη χρεωκοπία τους. Αλλά αυτές ήταν ad hoc αποφάσεις, κατ' εξαίρεση. Τώρα επισημοποιήθηκε ότι κάτι τέτοιο δε θα ξαναγίνει: στο εξής όταν χρεωκοπεί μια τράπεζα θα χάνουν όλοι τα λεφτά τους εκτός από τους καταθέτες για μέχρι 100.000, και *μετά* θα τσοντάρουν οι φορολογούμενοι για να συνεχιστεί η λειτουργία της.